Saturs
Valdoòa Budas cildenâs vçstures lapaspuse
No Kristus Dzîves
Pasaules Mâte
Tianas Apollonijs
Tianas Apollonija Ziemeïindijas apmeklçjums
No Radoòeþas Sergija dzîves
Akbars Lielais
Nostâsti
Zelts un Tumsa
Leìenda par Akmeni
Pravietojumi par Ðambalu un Maitreiju
Pravietojumi par Ðambalu un Maitreiju
________________________Valdoòa Budas cildenâs vçstures lapaspuse
CEÏA SÂKUMS
Valdonis Buda patiesi atstâja dzimto pilsçtu. Patiesi gremdçjâs apcerç zem gudrîbas koka. Patiesi mâcîja Benaresâ. Patiesi pabeidza Savu Meistara Gaitu Kuðinagarâ, bet gadsimti pielikuði daudz teiku.
Valdonis atstâja savu dzimto pilsçtu uz zirga jâdams, sûtîta kalpa pavadîbâ. Ceïð veda uz ziemeïvakariem gar upes ieleju. Divas nedçïas ilga paâtrinâts ceïojums. Kad bija jau garâm kalnu pârejas, beidzâs zirgu ceïð, tâlâk veda mednieku taka.
Ðeit sûtîtais kalps Viòu atstâja, un atvadîdamies teica: «Brâli Karaïdçls, ej, un kad atradîsi mednieka mitekli, nodod viòam ðo koka gabalu». Un iedeva Viòam koka gabalu, apzîmçtu trim zîmçm.
Valdonis gâja septiòas dienas pa taku. Astotajâ dienâ sasniedza mitekli. Durvis bija atvçrtas, un slaiks sirmgalvis, ìçrbies vecâ, netîrâ kamzolî, tçsa koku.
Valdonis sveicinâja pçc Indijas paraþas. Bet mednieks iesmçjâs un norâdîja uz koku. Valdonis atcerçjâs koka gabalu un pasniedza to viòam. Sirmgalvis uzmanîgi apskatîja zîmes un labsirdîgi norâdîja uz galdu bûdiòâ. Valdonis saprata uzaicinâjumu un iebaudîja medîjumu un medu. Pçc tam vecais vîrs ar zîmçm uzaicinâja Valdoni atpûsties.
Kad Valdonis Buda pamodâs, saule tikko apstaroja kalnu sniegus. Mednieka bûdiòa nebija, tikai no sçtas atskançja viòa cirvja klaudzieni. Bet te jau viòa augums parâdîjâs durvîs un viòð pasniedza Valdonim medus dzçrienu. Pçc tam vecais vîrs paòçma somu un ðíçpu un norâdîja uz sauli. Valdonis saprata, ka laiks doties ceïâ un, paòçmis zizli, izgâja no bûdiòas. Sirmgalvis trîsreiz Viòam paklanîjâs un deva zîmi sekot.
Piegâjis pie krûmâja, viòð paðíîra zarus un atklâjâs ðaura taka. Viòð deva Valdonim zîmi sekot viòam un âtri devâs uz priekðu, norâdîdams uz sauli. Tâ viòi gâja lîdz pusdienai, meþs kïuva retâks un varçja sadzirdçt upes troksni. Viòi nonâca pie krasta.
Vecais vîrs uzvilka loku un raidîja bultu. Klusçdami viòi gaidîja. Valdonis noòçma no sevis palikuðâs rotas un pasniedza tâs sirmgalvim. Bet tas norâdîja mest upç.
Lûk, pretçjâ krastâ parâdîjâs slaids cilvçks, izbîdîja laivu un îrâs pie viòiem. Viòa svârki bija apðûdinâti ar zvçrâdu, seja ïoti melnîgsnçja, plata. Sasniedzis krastu, sveðinieks paklanîjâs Valdonim un aicinâja laivâ. Valdonis gribçja atvadîties no mednieka, bet tas bija nemanot nozudis. Sveðinieks arî klusçja. Sasnieguði krastu, viòi sçdâs zirgos un sâka jât kalnup.
Naktî viòi sasniedza sniegu robeþu un ausmâ nolaidâs Mîtnç.
[uz augðu]
APSOLÎTAIS MAITREIJA
Bçrnam Karaïdçlam jau agri atdarîjâs acis pasaules brînumiem. Nekas nepalika nemanîts Viòa dziïajam skatam.
Karalis sacîja: «Vçrîgums ir Valdoòa vaiòags, bet viòa rokas stiprums ir viòa vairogs. Lai nostiprina roku pie stopa stîgas. Lai diþciltîgo Kðatriju bçrni sacîkstas ar Karaïdçlu».
Karaliene-mâte piebilda: «Ja vçrîgums ir Valdoòa vaiòags un rokas stiprums viòa vairogs, tad Valdoòa spoþums ir þçlsirdîba un zinâðanas. Atzîstu par labâku redzçt manu pçcnâcçju «Vçdu» rakstîtâju Gudrîbas Jaunavu sabiedrîbâ».
Tad sirmais prâtnieks griezâs pie Karaïa, sacîdams: «Cienîjamâ Mâte, un tu, Valdoni, pavçliet man jûsu vçlçðanâs apvienot. Pavçliet stâdît jums priekðâ to, kuru mçs saucam par Lielâ Nâga meitu. Kuru mçs esam uzòçmuði savâ namâ un jau septîtais gads, kopð apbrînojam viòas gudrîbu un viòas bultas stiprumu. Patiesi viòa cienîga tâs rokas, kas rakstîjusi «Vçdu» gudrîbu».
«Atved», - teica Karalis.
Gudrais padomnieks atveda jaunu bûtni un sacîja: «Maitri, sûti labâko sveicienu mûsu Karalim».
Nepieredzçti bija skatît septiògadîgo meiteni baltajâs drânâs ar stopu rokâ un dunci aiz jostas. Tumðo matu rota liedzâs klausît Nâga sprâdzei un acis lûkojâs skumji un stingri.
Karalis pavçlçja: «Maitri, ja tu vari raidît bultu, tad saðauj pâvu».
Maitri paklanîjâs Karalim un sacîja: «Nevaru atòemt dzîvniekam dzîvîbu. Bet atïauj, Karali, ðaut âbolu âbeles galotnç».
Karalis vçlçja, lai Maitri bûtu pie Karaïdçla un gauþi apbrînoja gudrîbu, kas rasta ezera krastâ.
Daudz gadu pavadîja Karaïdçls ar Maitri, nosaukdams viòu gan par bargo, gan starojoðo, gan par kareivi, gan Nâgu gudrîbas gaiðu izpratçju.
Un Ceïa durvis atvçra Maitri.
Bet kad varenais Lauva atgriezâs un ar Patiesîbas rçcienu apklâja kalnus, Maitri paglabâja Viòam labâko skolnieci un sacîja: «Viòa darîs slavenu Tavu darbu vietu».
Patiesîbas Valdonis teica: «Maitri, Tu dotais Pavadonis un Turçtâjs. Tu, kas savu gudrîbu no pûïa paslçpi, Tu ieòemsi Manu vietu, kâ Lîdzcietîbas un Darba Valdonis. Maitreija vedîs tautas uz Gaismu, un varoòdarba bulta atnesîs Zinâðanu âbolu».
Sacîtais tikpat pareizi, kâ Meistara cildinâðanas vietâ pacelsies Zinâðanu Templis.
Sacîtais tikpat pareizi, kâ Svçtîtâ mâcekle atdos savu vârdu Zinâðanu Templim.
Patiesîbas parâdîbas pamats nostiprinâts ar dzîves darbiem.
Dots Èertenâ Karpo.
[uz augðu]
AIZIEÐANA
Kad tuvojâs laiks aiziet, Svçtîtais sacîja savai sievai -«Iesim prom».
Un trîsreiz sacîja - caur nakts miglu, zem pusdienas tveices un ausmas starâ.
Bet nakti rçca tîìeri. Tveicç izlîda èûskas. Un no rîta drûzmçjâs pçrtiíi.
«Vçl baidos, - teica sieva, - ðobrîd».
«Arî uz labu, - sacîja Svçtîtais, - bez aicinâjuma, savos soïos nesîsi Mâcîbu».
Un zilonis taurçja septiòas reizes, vçstîdams jaunas satikðanâs nolikto laiku.
[uz augðu]
NOVÇLÇJUMI
«Labi, uzteicu tevi, Ananda, jo bez aicinâjuma nâk apstiprinâtâja».
Un Svçtîtais ieraudzîja uz plîvura Debesîs Pasaules Mâtes Gaismas likteni.
***
Ðeit Svçtîtais vçsta: «Viss visam un vienmçr». «Ievçro èetrus Likumus: Ietveres Likumu, Bezbailîbas Likumu, Tuvîbas Likumu, Labuma Likumu».
[uz augðu]
IZRAUDZÎÐANA VAROÒDARBAM
Kâ Buda izraudzîja mâcekïus varoòdarbam? Mâcîbu laikâ, kad mâcekïus jau pâròçma nogurums, Buda uzdeva visnegaidîtâko jautâjumu un gaidîja visâtrâko atbildi.
Vai arî, nolicis vienkârðâko priekðmetu, uzaicinâja to aprakstît ne vairâk kâ trîs vârdos, vai ne mazâk kâ simts lapaspusçs.
Vai arî, nostâdîjis mâcekli aizslçgtu durvju priekðâ, jautâja: «Ar ko tâs atdarîsi?»
Vai arî nosûtîja muzikantus zem loga un lika dziedât pilnîgi pretçja satura himnas.
Vai arî, pamanîjis uzmâcîgu muðu, lika priekðâ mâcekïiem atkârtot piepeði sacîtus vârdus.
Vai arî, soïodams mâcekïu priekðâ, jautâja - cik reiþu nostaigâjis?
Vai arî, pamanîjis bailes dzîvnieku vai dabas parâdîbu priekðâ, lika pârvarçt.
Tâ varenais Lauva rûdîja gara asmeni.
[uz augðu]
BUDAS MÎÏÂKÂ ROTAÏA AR MÂCEKÏIEM
Tâpat nevajag piemirst Budas mîïâko rotaïu ar mâcekïiem atpûtas brîdî.
Meistars meta telpâ vienu vârdu, pçc kura tad mâcekïi cçla veselu domu.
Nav gudrâkas apziòas stâvokïa pârbaudes.
[uz augðu]
MÂCÎBAS PAMATS
Ïaudis nenoskaidro sev Svçtîtâ Mâcîbas pamatu. Pamats -disciplîna. Garîgi un miesîgi kopienas mûks tiecâs noturçties uz ceïa. Pirmos gadus viòð bija padots smagai paklausîbai. Viòam bija aizliegts nomâkt sevi ar nekustîgas sastingðanas vingrinâjumiem, bet noteikts cînîties vienîgi garâ.
Tik stingri mâcîja Buda mâcekïus.
Patiesi, tikai garîgajâ cîòâ viòi pazina prieku, tamdçï tiek runâts par ceïa çrkðíiem.
Tikai, kad garavaroòa griba modâs lîdzîgi lauvam un gara sudraba pavada mirdzçja uz mâcekïu jûtâm, tikai tad Valdonis pavçra aizkaru un deva uzdevumu.
Pçc tam tikai mâcekli pakâpeniski iesvaidîja Zinâðanu Noslçpumos.
[uz augðu]
ATTEIKÐANÂS NO ÎPAÐUMA
Kâdu reizi mâceklis vaicâja Svçtîto: «Kâ saprast bausli par atteikðanos no îpaðuma? Viens mâceklis atstâja visu mantu, bet Meistars joprojâm pârmeta, ka tam ir îpaðums. Otrs paturçja savu mantu, bet neizpelnîjâs pârmetuma».
«Îpaðuma jûtas tiek mçrîtas ne ar lietâm, bet domâm. Var paturçt lietas, bet nebût îpaðnieks».
Buda pastâvîgi ieteica turçt pçc iespçjas mazâk lietu, lai neatdotu tâm pârâk daudz laika.
[uz augðu]
SAGROZÎTÂJU NOSODÎÐANA
Buda teica braminiem: «Kurp noveda jûsu atdalîðanâs? Pçc maizes jûs ejat uz kopçjo tirgu un cienât naudu no ðudras maka. Jûsu atdalîðanâs saucas vienkârði laupîðana. Un jûsu svçtâs lietas vienkârði mânîðanas rîki. Vai bagâta bramina îpaðums nav Dieviðíâ Likuma zaimoðana?
Jûs uzskatât dienvidus par gaismu un ziemeïus par tumsu. Bûs laiks, kad nâks no pusnakts, un jûsu gaisma tumsîs. Pat putni lido uz ziemeïiem, lai tur nestu pasaulei mazuïus. Pat pelçkâs zosis pazîst îpaðuma vçrtîbu virs zemes. Bet bramins mçìina piebâzt savu jostu ar zeltu un sakrât dârgumus zem pavarda un mâjas sliekðòa.
Bramin, tu dzîvo noþçlojamu dzîvi un tavs gals bûs noþçlojams. Tu pirmais bûsi padots iznîcinâðanai.
Ja aizieðu uz ziemeïiem, tad no turienes arî atgriezîðos».
[uz augðu]
TRÎS ARHATI
Trîs Arhati neatlaidîgi lûdza Budu atïaut viòiem pieredzçt brînumu. Buda ievietoja katru tumðâ istabâ un ieslçdza tos. Pçc ilgâka laika Svçtîtais izsauca tos un jautâja par pieredzçto. Katrs stâstîja par daþâdâm parâdîbâm.
Bet Buda sacîja: «Tagad jums jâpiekrît, ka brînumi nav derîgi, jo galveno brînumu jûs neesat sajutuði. Jo jûs varçjât sajust esamîbu ârpus redzamîbas, un ðî sajûta varçja jûs virzît aiz zemes robeþâm.
Bet jûs joprojâm apzinâjâties sevi sçdam uz zemes un jûsu domas pievilka zemei stihiju viïòus. Stihijas tçlu sablîvçjums sacçla satricinâjumus daþâdâs zemçs. Jûs sagrâvât klintis un nogremdçjât viesuïvçtrâ kuìus.
Lûk, tu redzçji sarkanu zvçru ar liesmainu kroni, bet uguns, ko tu izsauci no bezdibeòa, nodedzinâja neaizsargâto mâjas - ej un palîdzi!
Tev râdîjâs íirzaka ar jaunavas seju, tu piespiedi viïòus aizskalot zvejnieku laivas, steidzies palîdzçt! Lûk, tu redzçji çrgli lidojoðu, un viesuïvçtra aiznesa darba ïauþu raþu - ej un atlîdzini!
Kur gan jûsu derîgums, Arhati? Pûce koka dobumâ lietderîgâk pavadîja laiku. Vai nu pûlaties vaigu sviedros virs zemes, vai arî vientulîbas brîdî paceliet sevi pâri zemei.
Bet neprâtîga stihiju musinâðana lai nav gudro nodarboðanâs!
Patiesi, spalva, kas izkritusi no maza putniòa spârna, rada pçrkonu tâlajâs pasaulçs. Ieelpojot gaisu mçs pievienojamies visâm pasaulçm.
Gudrais iet no zemes uz augðu, jo pasaules atklâs viena otrai savu gudrîbu».
[uz augðu]
GANS UN SANJAZINS
Gans ieraudzîja zem koka cilvçku, kas sçdçja pârdomâs. Viòð apsçdâs blakus un mçìinâja bût domîgs, pakaïdarîdams cilvçkam.
Viòð sâka pârskaitît savus aunus un domâs apsvçrt viòu âdas ienesîgumu.
Abi sçdçja klusçdami. Beidzot gans ievaicâjâs: «Kungs, ko domâ tu?» Tas sacîja: «Par Dievu».
Gans jautâja: «Vai zini, ko domâju es?»
«Arî par Dievu».
«Maldies, par aunâdu pârdoðanas ienesîgumu».
«Patiesi, arî par Dievu. Tikai Manam Dievam nav ko pârdot, bet tavam Dievam vispirms jâaiziet uz tirgu. Bet varbût, ka ceïâ viòð sastaps laupîtâju, kas viòam palîdzçs vçrsties pie ðî koka».
Tâ runâja Gautama.
Aizejiet uz tirgu. Padomâjiet âtrâk, lai varçtu atgriezties.
[uz augðu]
PÇRTIÍU TIRGOTÂJS
Uz kuìa brauca pçrtiíu tirgotâjs. Vaïas brîþos viòð iemâcîja tos pakaïdarît jûrniekiem, kâ tie uzvelk buras.
Bet sacçlâs vçtra, jûrnieki steidzâs pievâkt tauvas. Bet pçrtiíi, kas prata tikai uzvilkt, tiem sekoja un savilka tauvas.
Kuìis aizgâja bojâ, jo skolotâjs bija paredzçjis tikai skaidru laiku.
Tâ sacîja Buda, dzîves Lotosa atjaunotâjs.
[uz augðu]
LÎDZÎBA PAR VAICÂTÂJU
Dgulnors tika uzskatîts par visgudrâko. Viòam bija laimçjies dabût Skolotâju no Svçtâs Apakðzemes, bet tas bija zaudçjis mçli un labo roku.
Alkstoðais skolnieks uzdeva jautâjumu, un Skolotâjs pamâja ar galvu.
Skolnieks uzdeva divus jautâjumus un Skolotâjs divreiz pamâja.
Drîz skolnieks uzdeva nepârtraukti jautâjumus un Skolotâjs nepârtraukti mâja. Trîs gadus turpinâjâs vaicâðana un trîs gadus mâja Skolotâjs.
«Tâtad, pçc tavas pieredzes viss mçdz bût?» Un Skolotâjs ne tikai pamâja, bet arî paklanîjâs lîdz zemei un, atsedzis drânas, parâdîja uz krûtîm Svçtîtâ attçlu, kas dod ar abâm rokâm.
Tâ tika apstiprinâta gudrîba un cildinâta dzîves jaunradîðana.
[uz augðu]
LIKUMA RATS
Svçtîtais sacîja lîdzîbu par Likuma Ratu. Pie veikla pârrakstîtâja atnâca cienîjams cilvçks un uzdeva pârrakstît lûgðanu Dievam, un ðim nolûkam atnesa vajadzîgo pergamentu.
Tûliò pçc viòa atnâca cilvçks ar uzdevumu pârrakstît vçstuli, pilnu draudiem, un tâpat iedeva pergamentu, skubinâdams drîzâk pabeigt.
Lai iztaptu viòam, pârrakstîtâjs neievçroja kârtu un steidzâs izpildît pçdçjâ pasûtîjumu, pie kam steigâ paíçra pirmâ pasûtîjuma âdu.
Draudçtâjs palika ïoti apmierinâts un aizsteidzâs izgâzt savas dusmas.
Pçc tam atnâca pirmais pasûtîtâjs un, skatîdamies uz pergamentu, sacîja: «Kur âda, ko es devu?» Dabûjis zinât, visu notikuðo, viòð teica: «Pergaments lûgðanai nesa piepildîðanâs svçtîbu, bet draudu pergamentam bija atòemta iedarbîbas spçja.
Neuzticamais cilvçks, pârkâpdams nolikto laiku likumu, tu atòçmi spçku lûgðanai, kurai vajadzçja lîdzçt slimajam, bet tas vçl par maz, tu liki darboties draudiem, kas pilni nedzirdçtu seku.
Zudis Arhata darbs, kas svçtîja manu pergamentu. Zudis Arhata darbs, kas atòçma ïaunumam spçku.
Tu palaidi pasaulç ïaunu nolâdçjumu un tas neizbçgami atgriezîsies pie tevis. Tu nogrûdi no ceïa Likuma Ratu, un tas vairs tevi nevedîs, bet aizkrustos tavu ceïu».
Nerakstiet likumus uz nedzîvas âdas, ko pirmais zaglis aiznesîs.
Nesiet Likumus garâ un Svçtîbas elpa nesîs jûsu priekðâ Likuma Ratu, atvieglojot jûsu ceïu.
Pârrakstîtâja neuzticamîba var ieraut veselu pasauli postâ.
[uz augðu]
NEPIECIEÐAMÎBAS ROBEÞA
Kâpçc sâkâs izðíirîba Budas un Devadatas starpâ?
Devadata jautâja: «Ar ko sâkt katru darbîbu?»
Svçtîtais atbildçja: «Ar visnepiecieðamâko, jo katram brîdim ir sava nepiecieðamîba un to sauc par darbîbas taisnîgumu».
Devadata neatlaidâs: «Kâ rodas nepiecieðamîbas acîmredzamîba?»
Svçtîtais atbildçja: «Nepiecieðamîbas pavediens iet cauri visâm pasaulçm. Bet kas to nav sapratis, tas paliks bîstamâ aizâ, kas nav aizsargâta no akmeòiem».
Tâ nevarçja Devadata izðíirt nepiecieðamîbas robeþu, un ðî tumsa aizsedza viòam ceïu.
[uz augðu]
BUDAS MEKLÇTÂJS
Kâds ðíîsts cilvçks gribçja ieraudzît Budu, saistîdams savu uzmanîbu pie visdaþâdâkajiem priekðmetiem. Viòa rokas netvçra gudrus tçlus, un viòa acis neiegremdçjâs cienîðanas priekðmetos - parâdîba nenâca.
Beidzot, slîdzis lûgðanâ, meklçtâjs sajuta, ka uz pieres viòam nolaidâs zirnekïa pavediens. Viòð to atbîdîja un atskançja skaidri sadzirdama balss: «Kâpçc aizdzen Manu roku? Mans stars tev sekoja, ïauj tevi apskaut».
Tad iedrebçjâs cilvçkâ saules zalktis un viòð atrada atsviesto pavedienu. Viòa rokâs tas pârvçrtâs èetrdesmit pçrlçs un uz katras bija Budas Tçls. Vidû bija Akmens un uz tâ uzraksts: «Droðsirdîba, izmisums, prieks». Budas sekotâjs guva prieku, jo zinâja ceïu pie tâ.
[uz augðu]
ATZINUÐAIS
Pie lielâ Atzinuðâ atnâca mâceklis, kas alka brînumus -«pçc brînuma ticçðu».
Meistars skumji pasmaidîja un parâdîja viòam lielu brînumu.
Mâceklis iesaucâs: «Tagad esmu ar mieru Tavâ vadîbâ iziet Mâcîbas pakâpes!»
Bet Meistars parâdîja tam durvis un sacîja: «Tagad tu Man vairs neesi vajadzîgs».
[uz augðu]
CILVÇKA GLÂBÐANA
Svçtîtais sçdçja virs dziïa ezera ûdeòiem. Dziïumâ varçja saskatît veselu zivju un ûdensaugu pasauli.
Svçtîtais ievçroja, ka ðî pasaulîte lîdzîga karaïu galmiem. Ja tur nolaidîsies cilvçks, viòð ar kâjas pçdu sadragâs visas maldu pilis, bet pats nosmaks. No tâdiem dziïumiem nepaceïas cilvçka gars.
«Tomçr - Meistars pasmaidîja - visam ir lîdzeklis. Var izkalt klinti un ezeru nolaist. Gliemeþiem vajadzçs vai nu izþût vai arî atrast citu pastâvçðanas veidu, bet cilvçks vairs bojâ neies».
Mazuïa ðûpulis ir lîdzîgs gliemeþvâka mâjiòai. Dodiet bçrniem gaisu. Dodiet nevis tiekðanos uz savas dzimtas priekðmetiem, bet lai katrs bçrns iziet pret sauli bez skrandâm, kas velkas nopakaï kâ aste!
[uz augðu]
LÎDZÎBA PAR KARALI MARAGORU
Svçtîtais deva ðo lîdzîbu Naradam.
«Dþatakas valdnieks teica savam mîïâkajam padomniekam: «Vai pazîsti karaïa Maragora darbus? Vai esi dzirdçjis viòa vârdu? Un vai tev ir zinâma viòa darbîba?»
«Dodu tev uzdevumu, salasi simts uzticamu cilvçku un rodi apíçrîbu apiet Maragoras zemi un precîzi apraksti man visas viòa ieraðas. Ja sastapsi paðu karali, tad pasaki viòam, ka es nebîstos izrunât viòa vârdu».
Pagâja desmit gadi. Atgrieþas padomdevçjs, pçc izskata gudrâks, bet pilns samulsuma. Vairs ne simts cilvçku, bet tûkstotis to pavada.
«Valdniek, daudz esmu pûlçjies un tavâ priekðâ stâv tûkstotis liecinieku, bet Tavs uzdevums nav izpildîts. Bez skaita iztaujâti ïaudis un mçs esam pazaudçjuði skaitu izietâm zemçm. Teikðu Tev, Valdniek, visdîvainâko - karaïa Maragoras nemaz nav, un nav arî viòa ïauno paraþu».
«Labi, sacîja Valdnieks, vai vari apzvçrçt savus vârdus?» -«Tavâ priekðâ tûkstoð un viens zvçrests».
«Tad òem lieciniekus un apstaigâ visus laukumus un visus tempïus, un izsludini un uzraksti uz stabiem to, ko apliecini.
Mans dçls, tu esi izpildîjis Manu uzdevumu. Ar saviem darbiem tu esi satriecis tumsas zvçru. Ðausmu rçgs izkliedçts un neviens nebîstas no tâ, ko zina.
Maragora, cilvçces ðausmu radîts, nu ir iznîcinâts ar droðsirdîbas un uzticîbas darbiem. Esi Man par dçlu, tumsîbas uzvarçtâj!»»
[uz augðu]
PAMÂCÎBAS RADÞAGRIHAS VALDNIEKAM
Reiz Svçtîtais apmeklçja Radþagrihas valdnieku. Valdnieks vçrsa uzmanîbu uz savas pieòemamâs istabas tîrîbu. Bet Svçtîtais teica: «Parâdi labâko tîrîbu guïamistabâ, mazgâjamâ istabâ un pavardâ. Pieòemamâ istaba daudzu necienîgo apgânîta, bet tur, kur tiek radîta tava apziòa, tur lai ir tîrîba».
Un sacîja Svçtîtais: «Vajag atðíirt saprotoðos un piekrîtoðos. Kas Mâcîbu sapratis, tas nekavçsies pielietot to dzîvç. Piekrîtoðais pamâs ar galvu un slavçs Mâcîbu, kâ ievçrojamu gudrîbu, bet nepielietos ðo gudrîbu dzîvç.
Piekrîtoðo ir daudz, bet viòi, kâ izkaltis meþs, ir neauglîgi un bez pavçòa, tikai trûdçðana tos sagaida. Sapratuðo ir maz, bet viòi, kâ sûklis, iesûc dârgâs zinâðanas, un ir gatavi ar dârgo valgmi nomazgât pasaules neðíîstîbu.
Sapratuðais nevar Mâcîbu nepielietot, jo, saprazdams lietderîgumu, viòð to saòem kâ dzîves pamatu.
Nezaudçjiet laiku ar piekrîtoðiem, lai vispirms parâda pirmâ aicinâjuma pielietoðanu dzîvç».
Tâ piedçvç Svçtîtam lietderîgu izturçðanos pret atnâcçjiem.
[uz augðu]
No Kristus Dzîves
ZVAIGZNE
Kas tâ par Zvaigzni, kas veda magus? Protams, tas bija Brâlîbas Norâdîjums, lai apsveiktu un pasargâtu Jçzu un nodotu nabaga ìimenei daþus lîdzekïus.
Pa zemes virsu mçs gâjâm, nezinâdami îsto vietu. Terafima Norâdîjumi no dienas dienâ mûs veda. Kad mçs dzirdçjâm - «tuvu», taisni tad mçs zaudçjâm jebkâda mâjokïa pazîmes.
Vai gan var gaidît nedzirdçtâs Pasludinâðanas brînumu kamieïu atkritumu un bïaujoðu çzeïu vidû? Cilvçka doma mçìinâja novietot nâkoðo Pravieti vismaz tempïa tuvumâ vai starp majestâtiskâm sienâm.
Mçs saòçmâm Norâdîjumu apstâties nabadzîgâ iebraucamâ vietâ. Zemâ telpâ, ar mâlu aptrieptâm sienâm, mçs apmetâmies uz nakti. Ugunskurs un maza eïïas lampiòa pildîja istabu ar sarkanu gaismu.
Pçc vakariòâm mçs ievçrojâm, ka kalpone salej piena atliekas atseviðíâ amforâ. Teicâm viòai: «Neder to uzglabât». Bet viòa atbildçja: «Ne jau tev, Kungs, bet nabaga sievietei. Ðeit aiz sienas dzîvo galdnieks, tam nesen piedzima dçls!»
Nodzçsuði uguni, mçs uzlikâm rokas un jautâjâm: «Kurp tâlâk mums iet?» Tika sacîts: «Tuvâk par tuvâko, zemâk par zemâko, augstâk par augstâko». Nesapratuði nozîmes, mçs lûdzâm Norâdîjumu. Bet tika atbildçts vienîgi: «Lai ausis dzird».
Un mçs sçdçjâm tumsâ, klusçdami. Un izdzirdçjâm, kâ ieraudâjâs bçrns kaut kur aiz sienas. Mçs sâkâm ievçrot raudâðanas virzienu un izdzirdâm mâtes dziesmiòu, kâdu var bieþi dzirdçt arâja mâjâ: «Lai ïaudis tevi tur par arâju, bet zinu, dçliò, ka esi karalis. Kas gan, izòemot tevi, izaudzçs graudus visdâsnâkos? Pasauks Valdnieks manu dçlu un teiks: «Tikai tavi graudi rotâja Manas dzîres. Sçdies man blakus, labâko graudu karali!»»
Kad mçs sadzirdçjâm ðo dziesmiòu, trîs piesitieni atskançja griestos. Mçs sacîjâm: «Rît iesim turp».
Pirms ausmas mçs uzvilkâm labâkâs drânas un lûdzâm kalponi mûs aizvest raudu virzienâ. Viòa teica: «Kungs grib apmeklçt galdnieka ìimeni, labâk es jûs apvedîðu apkârt, tâpçc, ka ðeit ir jâiet caur lopu laidaru». Atcerçdamies Norâdîjumu, mçs izvçlçjâmies tuvâko ceïu.
Lûk, aiz silçm mazs mâjoklis, pieslçjies pie klints. Lûk, pie pavarda sieviete un uz rokâm Viòð! Kâdas tad gan bija zîmes tai brîdî? Viòð stiepa mums pretî rociòu un uz delnas bija sarkana zîme. Uz ðîs zîmes mçs uzlikâm labâko pçrli no mûsu atvestajâm.
Nodevuði dârgumus un svçtos priekðmetus, mçs brîdinâjâm mâti par ceïojumu nepiecieðamîbu. Un tûdaï devâmies atpakaï, iziedami caur to paðu lopu laidaru.
Mums iepakaï mâte noteica: «Redzi, dçliò, tu esi karalis. Ðo dimantu liec savam zirgam uz pieres».
Mçs aizgâjâm, atcerçdamies sarkanâs zvaigznes zîmi uz delnas.
Tad pat bija teikts atcerçties laiku, kad bûs sarkana zvaigzne uz kareivja pieres.
[uz augðu]
KRISTUS GAITAS
Tâ nu sâksim Viòa dzîves aprakstu, lai nesagrozîts vârds taptu pierakstîts virs zemes.
Trîsdesmit gadus Viòð gâja, atkârtodams, lai dotu tiem, kas nepieòems. Ar Budas un Zoroastras mâcîbu un senajiem Vçdu stâstîjumiem Viòð iepazinâs ceïu krustojumos.
Ieraugot skaidras acis, Viòð jautâja - ko zinât par Dievu?
Pie upju pârceltuvçm Viòð gaidîja ceïiniekus un jautâja - vai tu jel Man ko nes? Jo bija Tam zemes kâjâm jâstaigâ un cilvçku vârdiem jâjautâ.
Kad Viòam stâstîja par zvaigþòu zîmçm, Viòð gribçja zinât atrisinâjumu, bet âbece Viòu nepievilka. «Ne no tâ ïaudis dzîvo. Kâ varu izbeigt postoðo vçtru? Kâ varu atvçrt cilvçkiem debesis?
Kâpçc viòi atrauti no mûþîgâs Esamîbas, kurai tie pieder?»
Ðâda bûtîbas Mâcîba aptumðoja maìiskos paòçmienus. Jo tâ vietâ, lai savaldîtu mazos dabas garus, Viòð ar sava gara zobenu pârcirta visus ðíçrðïus. Viòa Mâcîba vçrsa ïaudis uz gara iespçjamîbâm. Tâlab pareìu nebija pie Viòa, bet vienîgi pçc zvaigznçm zinâja par Viòu.
Mçs zinâjâm daudz, bet Viòð varçja visu. Kalpot Viòa Mâcîbai mçs tad nolçmâm.
[uz augðu]
KRISTUS ATNÂKÐANA
Vajag atcerçties dienu, kad beidzâs visskumjâkâ ziedoðanâs. Kristus, kas tikai deva, neko nepieòemdams. Ðî apòemðanâs jau no agrâs jaunîbas izveda Viòu caur svelmaino tuksnesi, un Viòa kâjas kaisa tâpat, kâ vienkârðam dzinçjam.
Mçs Viòu gaidîjâm, bet kâ vienmçr, Viòa atnâkðanas brîdis bija negaidîts. Man pieveda zirgu un es taisîjos atvadîties no ìimenes, kad kalps pamanîja noplîsuðu ceïinieku. Viòa garenâ seja bija bâla un mati krita nelielâm ðíipsnâm pâri pleciem. Un tikai pelçks audekls apklâja Viòa miesu. Pat dzeramâ íirbja es nemanîju.
Bet sieva pirmâ traucâs Viòam pretî un, kad vçlâk es jautâju, kamdçï viòa tâ steigusies, viòa sacîja: «Kâ zvaigzne aizdegâs manâs krûtîs un kvçle, sâpîgi karsta, strçlaini izplûda no tâs». Jo cçli gâja ceïinieks, kad tuvojâs teltij. Un es sapratu, Kas atnâcis.
Pçc tuksneða Viòð pieòçma tikai maîsa maizi un kausu ûdens. Un îsi jautâja: «Kad iesim?»
Es atbildçju: «Kad Zvaigzne atïaus». Un mçs gaidîjâm Zvaigznes zîmi, un klusçja Viòð, tikai jautâdams: «Kad?» Un vçrodams zvaigznes, es teicu: «Zivîs ir asinis». Viòð tikai pamâja ar galvu.
Tâ gaidîjâm mçs trîs gadus, katru dienu, un Zvaigznes gaisma mirdzçja virs mums.
Man nâk prâtâ, ka Viòð runâja ïoti maz par Gaismas redzçjumu, kad mazs Zçns atnesa Viòam zobenu, un kâ Gaisma varavîkðòaini lija Viòa priekðâ un bez skaòas balss sûtîja Viòu iet.
Man bija arî norâdîts pavadît Viòu turp, kur es pats vçl nevarçju ieiet.
Uz balta kamieïa naktî mçs devâmies ceïâ un nakts gâjienos sasniedzâm Lahoru, kur atradâm, kâ likâs mûs gaidîjuðu, Budas piekritçju.
Nekad neesmu redzçjis tâdu apòçmîbu, jo bijâm ceïâ trîs gadus. Un trîs gadus palika Viòð tur, kur es nevarçju ieiet.
Mçs Viòu gaidîjâm un pavadîjâm lîdz Jordânai. Tâpat Viòu sedza tikai balts audekls un tikpat vientuïi Viòð aizgâja zem rîta saules. Pâr Viòu bija varavîksne.
[uz augðu]
KRISTUS ZÎMES
Allahabadas zvaigzne râdîja ceïu. Un tâ mçs apmeklçjâm Sarnatu un Gaiju. Visur atradâm reliìiju nievâðanu. Atpakaïceïâ, pilnam mçnesim spîdot, Kristus teica zîmîgos vârdus.
Nakts gâjienâ ceïvedis pazaudçja ceïu. Pçc meklçjumiem es atradu Kristu, sçþot uz smilðu pakalna un raugoties smiltîs, mçnesgaismas apstarotâs.
Es sacîju: «Mçs esam pazaudçjuði ceïu, bûs jânogaida zvaigþòu stâvoklis».
«Rasul M., kas mums ceïð, kad visa zeme mûs gaida!»
Paòçmis bambusa niedres nûju, Viòð apvilka kvadrâtu ap Savas pçdas nospiedumu, piebilzdams: «Patiesi saku - ar cilvçka kâju».
Pçc tam, nospiedis delnu, tâpat ieslçdza to kvadrâtâ. «Patiesi, ar cilvçka roku».
Starp kvadrâtiem Viòð uzzîmçja ko lîdzîgu kolonnai un apklâja to it kâ ar pussfçru.
Viòð sacîja: «O, kâ Aum iespiedîsies cilvçku apziòâ! Lûk, es uzzîmçju zieda drîksnu un virs tâs kosmosa loku, un ieliku pamatu uz èetrâm pusçm. Kad ar cilvçku kâjâm un cilvçku rokâm bûs uzcelts Templis, kur uzplauks Manis ieliktâ zieda drîksna, lai pa Manu ceïu iziet celtnieki. Kâpçc gaidâm ceïu, kad tas jau mûsu priekðâ?» Un, piecçlies, ar nûju sajauca uzzîmçto.
«Kad Tempïa vârds tiks izrunâts, tad izpaudîsies uzzîmçtais. Atcerçdamies Manu zvaigznâju, kvadrâts un deviòas zvaigznes iemirdzçsies virs Tempïa. Pçdas un rokas zîme tiks uzzîmçta virs stûrakmeòa». - Tâ sacîja to Pats jauna mçness priekðvakarâ.
Tuksneða karstums bija liels.
[uz augðu]
MARIJAS MAGDALÇNAS STÂSTS
Jûs zinât manu dzîvesveidu, kad naktîs mûs pazina un dienâ izvairîjâs. Tâpat arî pie Kristus gâja naktîs un dienu seju novçrsa. Man ðíita - lûk, es viszemâkâ un manis kaunas saules gaismâ, bet no visaugstâkâ Pravieða arî izvairâs dienu. Tâ no viszemâkâ un visaugstâkâ vienlîdz vairâs.
Un, lûk, es apòçmos Viòu uzmeklçt un dienâ sniegt Viòam roku. Uzvilku savu labâko himatu un krelles no Smirnas un iesmarþoju matus - tâ es gâju, lai sacîtu tautai: «Saules gaismâ tie, no kâ tu vairies - zemâkais un augstais satiekas».
Un kad ieraudzîju Viòu, sçþam zvejnieku vidû, tikai ar audeklu apsegtu, paliku ðaipus ielas un nespçju pieiet. Starp mums gâja ïaudis, vienâdi vairîdamies no mums.
Tâ izðíîrâs mana dzîve, jo Viòð sacîja mâceklim vismîïâkajam: «Òem pirkstgalos putekïus un aiznes ðai sievietei, lai bûtu pret ko iemainît viòas kakla rotu. Patiesi, ðais pelnos ir vairâk gaismas, kâ viòas akmeòos. Jo no pelniem varu radît akmeni, bet no akmeòa - tikai putekïus».
Pârçjo jûs jau zinât, jo Viòð nenosodîja mani, bet tikai apsvçra manas vaþas, un negoda vaþas saðíîda putekïos.
Vienkârði sprieda Viòð, nekad neðaubîjâs sûtît visvienkârðâko priekðmetu, kas izðíîra visu dzîvi. Ðiem sûtîjumiem Viòð pieskârâs, it kâ tos apgarodams.
Viòa ceïð bija tukðs, jo tauta, saòçmusi no Viòa dâvanu, steidzîgi izklîda. Un vçlçjâs Viòð uzlikt rokas, bet tukðums bija.
Negoda fûrijas dzinâs Tam pakaï un liekulîgi vçdinâja ar zariem, kad Viòð bija jau notiesâts. Laupîtâja alga bija pûïa cienîga.
Satrieca vaþas patiesi, jo deva zinâðanas, nepieòemdams atmaksu.
[uz augðu]
RAKSTU MÂCÎTÂJI
Jau vakars metâs. Kristus sçdçja uz sliekðòa. Gâja garâm rakstu mâcîtâjs un vaicâja: «Kâpçc sçdi cauri ejamâ vietâ?»
Kristus atbildçja: «Jo Es esmu slieksnis uz garu. Ja gribi nokïût, izej caur Mani».
Cits rakstu mâcîtâjs jautâja: «Vai taisnîba, ka Dâvida dçls sçþ suòa vietâ?»
Kristus atbildçja: «Patiesi, tu zaimo Dâvidu, Manu Tçvu».
Kïuva tumðs un treðais rakstu mâcîtâjs vaicâja: «Ko sçdi, it kâ baidîtos savas mâjas?»
Atteica Kristus: «Gaidu, lai nakts tumsa atsvabina Mani no tavas sejas. Patiesi, tumsa tumsâ aizies!»
Pçc tam piecçlâs un râdîja uz Morijas kalnu, kur stâvçja Svçtnîca. «Mans vectçvs cçla akmens Svçtnîcu, bet sçþ zem telts audekla».
Sacîja rakstu mâcîtâjs: «Neprâtîgais, Zâlamanu par dzîvu uzskata».
Un tie aizgâja nesapratuði.
Pçc tam iznâca no mâjas Marija un, ieraudzîjusi Kristu, teica: «Baudi ar mums, Meistar, mûsu vakarçdienu».
Kristus atbildçja: «Sirds dâvana mirdz tumsâ».
[uz augðu]
SINEDRIONA JAUTÂJUMI
Vaicâja Kristum Sinedriona loceklis: «Vai tu nâktu pie mums, ja tevi aicinâtu?»
Kristus atbildçja: «Labâk aizieðu uz kapiem, jo tur nav melu».
Turpinâja Sinedriona loceklis: «Kâpçc mûs neatzîsti, ja pat Tavu tçvu laulâja mûsu biedrs?»
«Pagaidiet, kamçr sabruks jûsu nams, tad Mçs atnâksim».
«Kâlab nâksiet, postît vai celt?»
«Ne postîðana un ne celðana, bet ðíîstîðana, jo nevçrsîðos pie veciem pelniem».
«Kâ gan tu necieni savus ciltstçvus?!»
«Jaunus traukus pasniedz dzîrçs. Cienot vectçvu, nedzer no viòa kausa».
[uz augðu]
ACIS - ATVÇRTAS BRÛCES
Parâdîja Kristum Attçlu no tâlas zemes. Uz delnâm un uz pçdâm bija redzams atvçrtas acs attçlojums.
Vaicâja: «Vai tâ nav mâòticîba? Vai var redzçt ar roku vai pçdu?»
Meistars sacîja: «Patiesi, iemâcâmies redzçt ar roku un kâju. Vai gan zinâs bûtîbu nekustîgais? Kâ veidosies mûsu pârliecîba, ja nepieliksim rokas? Mûsu gars zemes virsû pârvietojas ar kâjâm».
Meistars piebilda: «Gudri ïaudis deva ðo attçlojumu, lai atgâdinâtu par lietu bûtîbu».
Un vçl piebilda: «Vai gan nelîdzinâs ðîs acis atvçrtâm brûcçm? Patiesi, patiesi, caur atvçrtâm brûcçm atnâk Gaisma!»
[uz augðu]
Pasaules Mâte
PASAULES MÂTE
Pasaules Mâte slçpj Savu Vârdu, Pasaules Mâte aizklâj Savu Vaigu.
Mâte, Valdoòiem kopîgâ, - nav simbols, bet Sieviðíâs Sâkotnes Diþenâ parâdîba, kas ietver Kristus un Budas garîgo Mâti. Tâ, kas mâcîja un, rokas uzliekot, Tos svçtîja varoòdarbam.
No seniem laikiem Mâte sûta uz varoòdarbu. Cilvçces vçsturei cauri Viòas Roka velk nesaraujamu pavedienu.
Pie Sinaja kalna skançja Viòas balss. Kali tçls tika pieòemts, Izîdas un Iðtaras pamats.
Pçc Atlantîdas, kad Lucifers deva triecienu Gara kultam, Pasaules Mâte iesâka jaunu pavedienu.
Pçc Atlantîdas Pasaules Mâte apslçpa Savu Vaigu un aizliedza izrunât Vârdu, iekams nebûs situsi Spîdekïu stunda.
[uz augðu]
PASAULES MÂTES STAROJUMS
Pasaules Mâtes violetâ Aura mums spîd. Kas nelocîs ceïus? Kas uzdrîkstçsies pret Viòu?
Lemto dârgumu vidû glabâjas Viòas gaiðâs rotas. Mâcîba par Viòu deg violetam lotosam lîdzîgi.
Lai saules pinuma centru sâpes top saistîtas ar Viòas dienâm.
Lai jauni zalkðu gredzeni atpinas Viòas laikâ. Lai gaisa taures ieskanas Viòas Sâkotnç.
Pasaules Mâte, izej tuksnesi, jo aiz Tevis ziedi seko. Pasaules Mâte, uz kalnu paraugies, jo mirdz kalni Tavâs ugunîs!
Aizgâja neieredzçtie ïaudis, saceïas ordas.
Jauni brînumi, jauni nesçji, un sienu grûðanu pârklâj balss: «Nâk Mâte!»
«Budas Mâte, Kristus Mâte, vçrs Tavus Dçlus!
Ja pat klints kritîs uz mani, zinâðu, - no Taviem Soïiem!»
Tâ pildîsim izplatîjumu.
[uz augðu]
PAVÇLE
Un pâri visâm vârdos teiktâm pavçlçm skan Pavçle Klusâ, Visaptveroðâ, Negrozâmâ, Nedalâmâ, Neatraidâmâ, Apþilbinoðâ, Devîgâ, Neaprakstâmâ, Neatkârtojamâ, Nesabojâtâ, Neizteiktâ, Bezlaicîgâ, Neatliekamâ, Aizdedzoðâ, kas pausta Zibenî.
Lûk, divas Pavçles - Pasaules malâs Valdoòi Kristus un Buda. Un Viòu vârds, kâ zaigojoðs zobens, bet pâri Viòu pçrkonam pausta Bezvârdu Pavçle.
Virs Viòiem, Savu Vaigu aizklâjusî, Kas izauda Tâlo Pasauïu audumu, Neizteiktâ Sûtne, Netveramîbas Pavçlniece, Neatkârtojamîbas Devçja!
Ar Tavu Pavçli apklust okeâns un viesuïi neredzamu zîmju svîtras velk.
Un Viòa, Kas Vaigu aizklâjusi, nostâsies sardzç Viena, zîmju spoþumâ.
Un neviens neuzkâps Virsotnç, neviens neredzçs Dodekaedrona mirdzumu, Viòas Varenîbas zîmi.
No Gaismas spirâles zîmi auda Pati klusumâ. Viòa Vadone tiem, kas dodas varoòdarbâ!
Èetri stûri - Apstiprinâðanas zîme Viòas dota kâ ceïa novçlçjums tiem, kas izðíîruðies.
[uz augðu]
PASAULES MÂTES ROTAÏA
Cik diþena Pasaules Mâtes rotaïa! Viòa atsauc bçrnus no tâlâ lauka.
«Steidzaties bçrni, gribu jûs pamâcît. Man ir sagatavotas jums redzîgas acis un atvçrtas ausis. Sçþaties uz Manas seìenes, mâcîsimies lidot!»
[uz augðu]
UGUNÎGAIS VAIROGS
Pavçlçja Pasaules Mâte: «Sapulcçjieties vçji, sanâciet sniegi, nerâdieties putni un netuvojieties zvçri.
Nenostiprinâsies cilvçka kâja uz Manas Virsotnes. Nenostiprinâsies tumðâs uzdrîkstçðanâs pamats.
Nenoturçsies mçness gaisma, bet saules stars sasniegs Virsotni.
Pasargi, saule, Manu Virsotni, jo kur gan nostâðos sardzç?
Nekad neuzkâps turp zvçrs, un nenoturçsies cilvçka spçks».
Pati Esamîbas Mâte ar ugunîgu vairogu nostâsies sardzç.
Kas spîd tur Virsotnç? Kam viesuïi vijuði vainagu mirdzoðu?
Viòa, Diþâ Mâte, viena pacçlusies Virsotnç.
Un neviens pçc Viòas neuzies.
[uz augðu]
LIESMAINÂ SAGÐA
Visaugstâkajâ kalnâ mirdz Pasaules Mâte.
Viòa tumsu satriekt izgâjusi.
Kâpçc krît naidnieki un kurp izmisumâ vçrð skatus?
Viòa tçrpusies liesmainâ sagðâ un ieskâvusies ar uguns sienu.
Viòa mûsu stiprums un tiekðanâs!
[uz augðu]
Tianas Apollonijs
TIANAS APOLLONIJA ZIEMEÏINDIJAS APMEKLÇJUMS
Uzglabâjies nostâsts par viòa dzîvi satur vçstîjumu par viòa Ziemeïindijas apmeklçjumu. Tiek sniegts sîks pilsçtu, vietu un iedzîvotâju apraksts, bet pilnîgi palaista garâm viòa ceïojuma iekðçjâ nozîme. Tiesa, Tianas Apollonijs bija pazîstams kâ tâlu ceïojumu mîïotâjs, bet tas maz izskaidro viòa ceïojumu.
Bûdams vçl jauneklis, viòð dzirdçja no kâda neparastu notikumu cienîtâja un krâjçja par Brâlîbas Mîtni. Toreiz viòð tam piegrieza maz vçrîbas, bet ar laiku, kad viòam nâcâs daudz uzzinât un daudz pieredzçt, viòð par to atcerçjâs un gara slepenîbâ apòçmâs apmeklçt Indijas Ziemeïus.
Viòam bija draugs, liels zinâtnieks, kas sasniedzis jau daudzas svaidîðanas pakâpes, pie viòa Apollonijs griezâs pçc padoma. Sirmgalvis aizdomâjâs un apsolîjâs uzzinât.
Un lûk, pçc gada atnâca atbilde. Sirmgalvis griezâs pie Apollonija: «Mans draugs, patiesi laime ir ar tevi. Man raksta, ka tu vari taisîties ceïâ. Kaðmirâ tu sastapsi kâdu manu draugu, domâju, ka tas varçs dot tev vajadzîgos norâdîjumus. Un tâtad, posies ceïâ».
Apollonija ceïojums bija ilgs. Ceïâ nâcâs sastapt daþâdus ïaudis. Viens no sastaptajiem, it ka uzminçdams Apollonija nolûku, sacîja: «Varu bût tev noderîgs. Cilvçks, pie kura dodies, man pazîstams. Lûdzu tevi apmesties manâ namâ, kad sasniegsi seno Gandaru». Un sastaptais pasniedza Apollonijam dârgumu ðíistiòu. Apollonijs tâ arî nedabûja zinât sveðinieka vârdu.
Sasniedzis Taksilu, Apollonijs atrada sveðinieka mâju un, piegâjis pie durvîm, ar veseri piedauzîja. Durvis atvçrâs un jauns Induss uzaicinâja Apolloniju ienâkt. Ðeit tikai Apollonijs attapâs, ka nezina mâjas îpaðnieka vârda. Durvju vçrçjs, redzams, gaidîja. Apollonijs, lai izskaidrotu savas ieraðanâs iemeslu, parâdîja dârgumu ðíirstiòu. Durvju vçrçjs pamâja ar roku un ieveda Apolloniju istabâ, kur stâvçja galds un divi krçsli.
Pçc kâda laika durvis atvçrâs un istabâ ienâca stalts cilvçks. Viòð bija ìçrbies svârkos ar jâtnieku priekðnieka zîmotnçm.
Jaunienâkuðais nosauca sevi par sveðinieka brâli un, it kâ zinâdams, kâpçc Apollonijs ieradies, teica: «Mani ïaudis rît tevi pavadîs».
No rîta Apollonijs ieraudzîja pagalmâ daþus kareivjus un zirgus. Devâs ceïâ un steidzîgi sasniedza Ziemeïu kalnus.
Ðeit kareivji Apolloniju atstâja.
[uz augðu]
TIANAS APOLLONIJA AIZIEÐANA
Tianas Apollonija dzîves aprakstâ sagrozîti vârdi par viòa aizieðanu. Bet ir uzglabâjusies mâcekïa Kallikrata liecîba par Meistara pçdçjo gâjienu.
Apollonijs sâka dzirdçt balsis, kas sauca viòu atkal uz tiem krastiem, kur viòð jau bija pavadîjis kâdu laiku par svçtîbu garam. Paòçmis sev lîdzi mâcekli Kallikratu, Meistars, nerunâdams par sava ceïa mçríi, tûdaï sçdâs laivâ un aizbrauca.
Kad viòi sasniedza alu, kur Lielais Meistars svaidîja Arhatus, viòiem pretim iznâca stalts Sirmgalvis un ilgi ar Apolloniju sarunâjâs. Kallikrats sadzirdçja tikai pçdçjos Sirmgalvja vârdus: «Ja tu esi apòçmies pieòemt Mâcîbas Apoloìçta biíeri, tad nekavçjies».
Kad Sirmgalvis bija nozudis alas dziïumâ, Apollonijs lika Kallikratam salasît pietiekoði daudz smarþîgu koku un salikt alâ ko lîdzîgu augstai guïamvietai. Tâpat lika, kad Kallikrats sadzirdçs zem alas velvçm balsi, aizdedzinât, neatskatoties, kokus, un tad var doties uz Grieíijas krastiem, aizmirstot par notikuðo. Pçc tam Meistars iegrima it kâ sapnî.
Kallikrats sçdçja nekustîgi, uzturçdams uguni lîdz dziïai naktij, kad augstu zem velves atskançja neparasti skanîga Meistara balss: «Tâtad, es neesmu miris, bet eju pieòemt Apoloìçta biíeri».
Tad Kallikrats izpildîja visu norâdîto un novçlçja ielikt liecinâjumu sev lîdzi kapâ.
[uz augðu]
No Radoòeþas Sergija dzîves
VALDONES PASLUDINÂJUMS
Pienâcis laiks norâdît galveno par Valdones mirdzoðo parâdîðanos. Vai tieðâm lielâ pasludinâtâ parâdîba bija notikusi klusçjot? Vai tieðâm gara satricinâjums un matu sirmums nebija Pasludinâjuma sekas?
Valdone sacîja: «Pienâks Mans laiks, kad Mans debesu Spîdeklis uz zemi vçrsîsies, un tad tu nâksi piepildît nolikto laiku gribu.
Un ienîstie tad bûs glâbçji, un uzvarçtais vedîs uzvarçtâjus. Un trîs saknes, ar lâstu atðíirtas, saaugs mîlestîbâ, un tos vedîs sûtnis ne no viòu cilts. Pirms noliktâ laika nolâdçs tatârus un ebrejus un tie nolâdçs Krievu zemi.
Bet kad tavi kauli bûs atdoti iznîcîbai, tad trijiem lâstiem piepildîsies noliktais laiks. Un neredzami redzams nostâsies pie troòa, rotâts Vaiòagiem un ar Gredzenu.
Un kur pieliksi Gredzenu, tur bûs Mana un Valdoòu Roka».
[uz augðu]
SERGIJA PAMÂCÎBA
«Kas spçs sadzirdçt sava gara balsi, virs bezdibeòa pacelsies». Tâ runâja Sergijs.
«Un meþos aizgâjuðais nevar ïauþu balsis dzirdçt. Un dusas vietâ aizmiguðais nedzirdçs putniòus, saules vçstîtâjus. Un kas uz brînumparâdîbu neatsauksies, tas atteiksies no acs. Un kas atteiksies brâlim palîdzçt, skabargu no savas kâjas neizvilks». Tâ runâja Sergijs.
Pie Sergija atnâca Svçtîtâjs Aleksejs ar jautâjumu - ko darît?
Sergijs atbildçja: «Palîdzi Krievu zemei».
Kad Sergijam zemnieki vaicâja - ko darît? Viòð atbildçja: «Palîdziet Krievu zemei».
Kad Miòins vçrsâs pie Sergija, atnâca atbilde: «Palîdzi Krievu zemei!»
[uz augðu]
SERGIJA DARBI
Lûk, bârda jau sirma. Lûk, Liesmainais Gars jau cieòu izpelnîjies. Lûk, kòazs jau paklanîjies, bet pietiek tikai maizes vezumam aizkavçties, un iemîïotâ klosterbrâlîba netic vairs ne stundu.
Vajag tikai makam reizçm saplakt, - un klosterbrâlîba cienîjamâ un izredzçtâ ir gatava apmainît brîniðíîgo Svçtîbu pret sveðu grasi. Vçl teiks «Ko tie tavi Labvçïi tâ kâ panîkuði».
Un dienu un nakti tiem vajadzîga ne Svçtîba, bet miesas labklâjîba.
Par Sergiju runâja, ka klostera pârvaldnieks bieþi vçlâ naktî apstaigâjis celles un, atrazdams brâïus guïam, viòð gâjis tâlâk, netraucçdams.
Varbût viòð cerçja atrast kâdu nomodâ esam.
[uz augðu]
SERGIJA PAREDZÇÐANA
Tâpat Sergijs runâja daþreiz par Balto Kalnu, bet nekad nenorâdîja tâ atraðanâs vietu.
Kad kâds negaidot pieklauvçja, klosterbrâlîba teica: «Vai tik nav Viòð?»
Sergijs runâja: «Uz Baltâ Kalna dzîvo daþâdi radîjumi. Kad viòiem tas vajadzîgs, pat ar divâm galvâm un piecâm kâjâm. Mûsçjiem nav lîdzîgi. Tur kamanas ir bez zirgiem un dçï âtruma var lidot».
[uz augðu]
Akbars Lielais
SIDRABOTAIS VÇSTNESIS
Zem koka Akbars redzçja parâdîbu. Sidrabots Vçstnesis negaidot parâdîjâs un sacîja: «Lûk, tu redzi Mani pirmo un pçdçjo reizi, it kâ Manis nemaz nebûtu bijis. Tu celsi Valsti un viòâ nâkotnes Templi. Un kâ Valdnieks tu izstaigâsi dzîves lauku, nesdams garâ nâkotnes Svçtnîcu.
Patiesi, ilgi tu biji ceïâ ar Kungu. Ir jâizbeidz zemes gaitas. Un Manu balsi tu nesadzirdçsi, un Manu Gaismu neieraudzîsi, bet bûsi gatavs iet Dieviðío ceïu.
Bet, kad pienâks stunda vçrt nâkoðos Vârtus, tad tava sieva, Kunga dotâ, sadzirdçs Manu klauvçjienu un teiks: «Viòð pie vârtiem». Bet tu Mani ieraudzîsi, tikai pârgâjis robeþu. Un kad sieva stâsies uz pçdçjâ ceïa, viòa ieraudzîs tevi Manâ tçlâ.
Bet tu topi zemes íçniòð un vçlâk zemkopis. Bet tu, beigdams zemes gaitas, apstaigâ savu dârzu. Neviens aiziedams neatstâs druskas uz dzîru galda. Apstaigâ visas aizauguðâs taciòas un atceries - jo tuvâk, jo tâlâk. Sâkumâ pçrkona negaisâ, pçc tam viesulî, pçc tam klusçðanâ».
Un pçc tam Vçstnesis aizdegâs sidrabaini, un koka lapas kïuva caurspîdîgas un varavîkðòainas. Un vçlâk ietrîsçjâs gaiss un viss guva parasto izskatu.
Akbars vairs nekad neko neredzçja. Bet, kad pienâca atsvabinâðanâs stunda, abi priecâjâs, jo vçl viens noliktais laiks bija pienâcis. Un laiks pareizs, jo Viòa kaps neeksistç.
[uz augðu]
DEBESS PALÎDZÎBA
Valdnieks bija stiprs pârliecîba, ka Debess palîdzîba nâks katrâ grûtâ brîdî. Lûk, pienâca laiks pieteikt karu Golkondas valdniekiem un Valdniekam grûti bija izðíirties. Klîda Valdnieka skats pa grîdu un redz - skudra nes milzu nastu, un ilgi mocîjâs skudra.
Beidzot Akbars iesaucâs: «Kamdçï apgrûtinât sevi ar Golkondas smagumu!» Un pavçlçja apturçt gatavoðanos kara gâjienam.
Citreiz Valdnieks piedalîjâs tiesas sçdç un gribçja jau pievienoties notiesâðanai, bet viòa uzmanîbu saistîja dreboðs tauriòð, kas sitâs pret logu. Un viòð piemirsa jau sagatavoto vârdu un nodomâja: lai tiesneði izpilda pienâkumu, teikdams: «Ðodien es esmu ðeit tikai viesis».
Un spriedums bija taisnîgi þçlsirdîgs.
Naidnieki tîkoja pçc Akbara dzîvîbas. Slepkava jau stâvçja aiz dârza koka, kad Valdnieks vienatnç pastaigâjâs. Melna èûska pârlîda pâr celiòu, un Valdnieks pagriezâs pasaukt kalpu. Meklçjot èûsku, atrada aiz koka slepkavu.
Valdnieks sacîja: «Debess palîdzîba lien pa zemi. Lai tikai acis un ausis ir atvçrtas».
[uz augðu]
KARAVADOÒI
Par diviem Akbara karavadoòiem. Viens saòçma jo plaðus norâdîjumus, otrs tikai visîsâkos. Beidzot otrs griezâs pie Akbara, teikdams: «Ar ko gan es neesmu izpelnîjies plaðus norâdîjumus, kad tik daudz uzvaras esmu guvis?»
Akbars atbildçja: «Tava saprâtîba aizturçja vârdu straumi. Lai katrs tavas dzîves mirklis top atzîmçts ar labâko pçrli».
Tâpçc liels ir to prieks, kas var saprast, saglabâjot Avota dzçrienu.
Piebildîsim par treðo. Tas jautâja: «Kâpçc kaut kas, kas ir par vçlu vai pârâk agri, tiek vienâdi nosodîts?»
Akbars sacîja: «Mans draugs, nav vienâdu lielumu. Tâpçc, ja priekðlaicîba ietver sevî attapîbu, tad tâs vçrtîba ir labâka, jo aizkavçðanâs savienota tikai ar nâvi. Priekðlaicîba ir tiesâjama, aizkavçðanâs jau ir nosodîta».
Bûdams apspiests un apdraudçts, Akbars sacîja saviem karavadoòiem: «Jo viela mazâk saviïòota, jo skaidrâks virsotòu atspoguïojums».
Pçc karapulku apskates Akbars teica: «Ceturtâ daïa padarîta. Redzçju paçduðus ïaudis, - pârçjo redzçsim pçc tveices dienas, pçc lietus dienas, pçc bezmiega nakts».
[uz augðu]
IENAIDNIEKI
Akbars, saukts par Lielo, ïoti saudzîgi izturçjâs pret ienaidniekiem. Viòa mîïâkais padomnieks veda ienaidnieku sarakstu. Akbars bieþi apvaicâjâs, vai nav sarakstâ parâdîjies kâds cienîjams vârds.
«Kad ieraudzîðu cienîjamu cilvçku, sûtîðu sveicienu pârìçrbtam draugam».
Un vçl Akbars runâja: «Esmu laimîgs, jo varçju pielietot dzîvç svçto Mâcîbu, varçju dot tautai pârticîbu un bût lielu naidnieku izcelts».
Tâ runâja Akbars, zinâdams ienaidnieku vçrtîbu.
Starp ienaidnieku triecieniem Akbaram jautâja - no kurienes tik daudz uzbrukumu?
Akbars atbildçja: «Dodiet arî ienaidniekiem nodarboðanâs brîdi».
[uz augðu]
NEREDZAMI REDZAMAIS
Akbara galma vçsturnieks kâdâ reizç teica Valdniekam: «Valdnieku vidû novçroju neatrisinâmu parâdîbu. Daþi valdnieki turçjâs nepieejami tâlu no tautas, tos nogâza nevajadzîbas dçï. Citi iespiedâs katras dienas dzîvç, pie tiem pierada un tos nogâza aiz pieraðanas».
Akbars pasmaidîja: «Tâtad, valdniekam jâpaliek neredzamam, ieejot un virzot visas darbîbas».
Tâ sprieda gudrais Valdnieks un pravietoja nâkamîbu.
Neredzami redzamais!
[uz augðu]
Nostâsti
KOSMOGONISKÂ TEIKA
Indusu kosmogoniskâ teika vçsta:
Dzîvoja briesmîgs nezvçrs, kas rija cilvçkus.
Reiz briesmonis dzinâs pakaï izraudzîtam upurim. Glâbdamies, cilvçks ienira ezerâ. Nezvçrs devâs tam pakaï. Meklçdams glâbiòu, peldçtâjs uzlçca uz briesmoòa muguras un stipri ieíçrâs izspûruðajâ sekstç.
Nezvçrs nevarçja apvelties uz muguras, jo viòa vçders nebija aizsargâts. Viòð traucâs trakâ skrçjienâ, gaidot, kad cilvçks pagurs.
Bet cilvçks domâja, ka viòð savâ izmisuma stâvoklî glâbj cilvçci. Un ðajâ pasaules kvçlajâ domâ viòa spçki saspringa neatlaizdamies.
Nezvçrs pa to laiku tâ paâtrinâja skrçjienu, ka dzirkstis lidoja kâ ugunîga aste. Un liesmâs nezvçrs sâka pacelties virs zemes. Cilvçka pasaules doma pacçla pat ienaidnieku.
Kad ïaudis redz komçtu, viòi pateicas droðsirdim, mûþîgi traucoðajam. Cilvçku domas traucas un dod jaunus spçkus nezvçra jâtniekam.
Baltie, dzeltenie, sarkanie un melnie ïaudis vçrð domas uz to, kas jau sen tapis ugunîgs.
[uz augðu]
GAISMAS SÛTNIS
Sena leìenda vçsta:
No tâlas pasaules atnâca Sûtnis, lai dotu ïaudîm vienlîdzîbu, brâlîbu un prieku. Cilvçki sen bija aizmirsuði dziesmas un sastinguði naidâ.
Sûtnis izdzina tumsu un ðaurîbu, satrieca sçrgas un cçla priecîgu darbu. Apklusa naids un Sûtòa zobens palika pie sienas. Bet visi bija klusi un nemâcçja dziedât.
Tad Sûtnis salasîja mazus bçrnus, aizveda tos meþâ un sacîja: «Ðîs puíes ir jûsu, ðie strauti ir jûsu, ðie koki ir jûsu. Neviens nav nâcis mums lîdzi. Es atpûtîðos, bet jûs priecâjaties». Tâ sâkâs biklas pastaigas pa meþu.
Beidzot vismazâkais apstâjâs meþa norâ un nolûkojâs saules starâ. Tad dzeltenâ vâlodze iesâka savu saucienu. Tai pakaï arî mazais èukstçja un drîz lîksmi ieskançjâs: «Mûsu saule!»
Virknçm atgriezâs bçrni norâ un atskançja jauna himna Gaismai.
Sûtnis sacîja: «Ïaudis sâkuði dziedât, laiks ir pienâcis!»
[uz augðu]
SEPTIÒI KALPI
Lûk, mçs sûtîsim septiòus kalpus uz tirgu pçc vînogâm.
Ko redzu? Pirmais pazaudçjis naudu. Otrais to apmainîjis pret reibinoðu vînu. Treðais to noslçpis. Ceturtais nav pazinis negatavâs vînogas. Piektais, pârbaudîdams gatavîbu, saspiedis visu íekaru. Sestais izvçlçjies saprâtîgi, bet pagrûdis un aiz neuzmanîbas izbârstîjis. Septîtais atnesis gatavu íekaru un atradis lapas, ar ko to izrotât.
Tâ septiòi gâja vienu ceïu un vienâ laikâ.
[uz augðu]
UZTICÎBAS BALSTS
Pavçlnieks jautâja gudrajam: «Kâ ieraudzît nodevîbas perçkli un uzticîbas balstu?»
Gudrais norâdîja uz izgreznotu jâtnieku pûli un sacîja: «Nodevîbas perçklis».
Vçlâk norâdîja uz vientuïu ceïinieku un teica: «Uzticîbas balsts, jo vientulîbai neviens nekïûs neuzticîgs».
Un no tâs dienas Pavçlnieks pulcçja ap sevi uzticîgos.
[uz augðu]
MEISTARA GODÂÐANA
Mazs Induss, kurð iepazinis Meistaru. Mçs viòam jautâjâm: «Vai tieðâm saule tev aptumðosies, ja to skatîsi bez Meistara?»
Zçns pasmaidîja: «Saule paliks saule, bet Meistara klâtbûtnç man spîdçs divpadsmit saules!»
Indijas gudrîbas saule spîdçs, jo upes krastâ sçþ zçns, kurð pazîst Meistaru.
[uz augðu]
MILAREPA
Meistars Milarepa bieþi sarunâjâs ar dzîvniekiem. Ap viòa vientuïo mîtni perinâjâs bites, cçla pilsçtas skudras, atlidoja papagaiïi un pçrtiíis apsçdâs lîdzîgi Meistaram.
Meistars sacîja skudrâm: «Arâji un cçlçji, neviens jûs nepazîst, bet jûs uzceïat diþas kopienas».
Sacîja bitçm: «Salasiet zinâðanu un labâko tçlu medu. Neviens nepârtrauks jûsu saldo darbu».
Piezîmçja papagailim: «Pçc tava kliedziena redzu, ka taisies bût par tiesnesi un sprediíotâju».
Un padraudçja draiskulim pçrtiíim: «Tu iznîcinâji skudru celtnes un nolaupîji citu medu. Varbût, esi apòçmies tapt par valdîtâju?»
[uz augðu]
VIENTUÏNIEKS
Trîs peles tuvojâs vientuïniekam, viòa nekustîbas pievilktas. Viòð teica katrai no tâm:
«Tu esi apmetusies miltos. Kaut arî to krâjumi pietiks visai tavai ciltij, bet no tâ tu neesi tapusi labâka.
Tu izvçlçjusies dzîves vietu grâmatâs un sagrauzusi tâs ne mazumu, bet neesi tapusi izglîtotâka.
Tu apmetusies starp svçtiem priekðmetiem, bet neesi kïuvusi cçlâka.
Patiesi, peles, jûs varat tapt par ïaudîm. Tâpat kâ ïaudis, jûs apgânât dotos dârgumus».
Trîs lauvas atnâca pie vientuïnieka. Viòð sacîja katram:
«Tu tikko nonâvçji ceïinieku, kas steidzâs pie ìimenes.
Tu nolaupîji vienîgo aitu aklajai.
Tu saplosîji svarîga vçstneða zirgu.
Variet, lauvas, tapt par ïaudîm. Uzlieciet briesmîgas krçpes un sâciet karu. Nebrînieties, ka ïaudis izrâdîsies daudz neþçlîgâki par jums».
Trîs baloþi atlidoja pie vientuïnieka. Viòð sacîja katram: «Tu knâbâji sveðus graudus, un uzskatîji tos par saviem.
Tu izvilki dziedniecisku stâdu un tevi uzskata par svçtu putnu.
Tu piemeties pie sveða tempïa un mâòticîbas vârdâ liki sevi barot.
Patiesi, baloþi, laiks jums tapt par ïaudîm. Mâòticîba un svçtulîba jûs vareni pabaros».
[uz augðu]
BATURS BAKÐA
Baturs Bakða atnâca sacît tautâm Patiesîbas vârdu.
Saka Baturs biedriem: «Teikðu visus Patiesîbas vârdus». Izbijâs biedri: «Labâk sacîsim pusi Patiesîbas, citâdi nenoturçsies tvirtâ zeme».
Bet Baturs nevar vilcinâties, viòð iet sacît pilnu Patiesîbas vârdu. Pârvçrtâs èûska par melnu bultu. Un kâ èûska ietriecâs taisni Batura krûtîs. Patiesîbas vârds palika neteikts.
Apglabâs Baturu visiem ïaudîm par bçdâm. Bet nevar no èûskas mirt pats Baturs. Viòð atstâja zârkâ savus ieroèus un slepeni devâs pasaulç. «Ieðu meklçt jaunus biedrus, kas nebîstas pilna Patiesîbas vârda».
Iet Baturs pa kalniem, iet pa tuksneðiem. Kâ saule dedzina pilnais Patiesîbas vârds. Kïuva balts Baturs no Patiesîbas svelmes.
Sauc Baturu Pats Ðambalas Cînîtâjs: «Ei, Batur! Doðu tev vienu no Maniem Vârdiem, doðu tev jaunus biedrus, tie nesalieksies no pilna Patiesîbas vârda.
Tu uzej Adigana kalnâ, tu paraugies uz dienvidiem, un kad pamanîsi putekïu mâkoòus varenus, kad saskatîsi pîíus, kad saskatîsi zirgus, tad nâku Es Pats. Jamuèi Pats seko Man.
Pasteidzies, kamdçï atskatîties, raugies uz dienvidiem — Patiesîbas vârds atnâcis!» Tâ dzied Âzijas dziïumos.
Baturs Bakða nav miris, bet meklç jaunus biedrus, kas nebîstas pilna Patiesîbas vârda. Ir jau atzîmçta Batura pagrieðanâs uz dienvidiem.
Tâdiem vârdiem Âzija gaida pilnu Patiesîbas vârdu.
[uz augðu]
BALTAIS KALNS
Kalns Baltais, Kalns, kas izpratis, no kurienes baltais ûdens nâcis.
Sûtîs Kalns savus akmeòus Katuòai. Ârda akmeòi baltos krastus, atðíir akmeòi brâli no brâïa. Sasarka asinîs Katuòa, liesmo karð.
Baltais Kalns, vai tu sûtîji sarkanos akmeòus? Kur tavs Baltûdens?
Òemðu ciedra zizli, ietçrpðos baltâs drânâs, uzkâpðu Baltajâ Kalnâ, tam jautâðu - no kurienes cçlies baltais ûdens?
No Kalna, no paðas virsotnes parâdîjâs èetrdesmit èetrdesmitâs virsotnes. Aiz tâm mirdz Baltais Kalns!
Vai gan Akmens liesmo? Noslçpums iezîmçjies.
Iesim, brâli, uz ðo Gaismu mirdzoðo!
Neredzçtais ieraudzîts. Nedzirdçtais sadzirdçts.
Uz Baltâ Kalna stâv pilsçta. Zvani dzirdami. Gailis noliktâ laikâ iedziedâjâs.
Steigsimies uz pilsçtu un paklausîsimies Diþo Grâmatu.
[uz augðu]
DOMU BULTAS
Paraudzîsimies zvaigznçs. Mums sacîja, ka Gudrîbas trauks izlija no Tuðitas un brîniðíîgâ dzçriena pilieni iemirdzçjâs Izplatîjumâ.
Bet Meistars teica: «Tur mirdz domu bultu smailes. Jo doma ieurbjas starnesoðajâ vielâ un dzemdç pasaules».
Doma radoðâ! Nebeidz rotât Izplatîjumu Gaismas ziediem!
[uz augðu]
PASAULES DOMA
Zâlamans runâja: «Nolikðu tevi krustceïos, un padarîðu tevi klusçjoðu un nekustîgu.
Un tavâ priekðâ paies notikumu zîmes.
Tâ remdçsi cilvçcîgo ziòkârîbu.
Tâ ieskatîsies nolemtajâ straumes plûdumâ.
Jo pâri cilvçcîgajam traucas pasaules doma».
Tâ novçrojiet notikumu plûsmu, it kâ no toròa galotnes skaitât avju barus.
[uz augðu]
PACIETÎBAS AVOTS
«Septiòu Vârtu Valdniek! Ved mûs uz saules pusi, mûs, kas izgâjuði caur pusnakti.
Mûsu bultas pieder Tev, Valdniek.
Bez Tavas Pavçles mçs neieiesim atpûtas sienâs.
Ne stunda, ne diena, ne gads neaizðíçrso ceïu.
Jo Tu, Visstraujais, turi mûsu zirgu pavadas.
Jo Tu, Pats, pârbaudîji ðo ceïu un galvoji ar Savu pacietîbu.
Saki, Varenais, no kurienes plûst pacietîbas avots?»
«No uzticîbas rûdas».
Kas zina, kur vçstnesis maina zirgu!
[uz augðu]
SEPTIÒU VÂRTU SARGÂTÂJS
Noskuma Septiòu Vârtu Sargâtâjs. «Dodu ïaudîm nebeidzamu straumi brînumu, bet viòi tos neatpazîst.
Dodu jaunas zvaigznes, bet to gaisma nemaina cilvçku domu gâjienu.
Gremdçju ûdeòu dziïumos veselas zemes, bet klusç cilvçka apziòa.
Paceïu kalnus un Patiesîbas Mâcîbas, bet pat galvu nepagrieþ ïaudis uz saucienu.
Sûtu karus un mçri, bet pat ðausmas neliek ïaudîm padomât.
Sûtu zinâðanu prieku, bet ïaudis iztaisa no svçtâs maltîtes strebjamo.
Nav Man zîmju, lai novçrstu cilvçci no bojâejas!»
Sacîja Sargâtâjam Augstâkais: «Kad celtnieks liek celtnei pamatu, vai gan viòð dod paskaidrojumus visiem, kas pie celðanas strâdâ? Tikai mazâkâ daïa zina par nolemtiem apmçriem.
Tikai nedaudziem uzticçts celtnes uzdevums. Tie, kas rok agrâko pamatu akmeòus, nesapratîs pat vienu jaunu pamatu.
Nevar par to celtnieks noskumt, ja strâdnieku sejâs nav zinâðanu par viòa nodoma bûtîbu. Viòð var darbus tikai attiecîgi sadalît».
Tâpat arî pçc ïauþu apziòas zinâsim, ka tie, kas nesaprot un neiegaumç, var izpildît tikai zemâko darbu.
Lai viens sapratuðais nostiprinâs kâ simts tûkstoði gudro. Un zîmes viòam atvçrsies kâ uzzîmçts plâns.
[uz augðu]
LIESMAINAIS
Liesmainais sacîja Tumsas Kungam: «Tu saindçji gaisu, Tu saduïíoji ûdeòus, Tu novâjinâji zemi, bet pie uguns Tu neesi piedûries un uguns ir Tevis neskarta. Un uguns dedzinâs Tevi tâpat, kâ Gaisma tumsu satriec. Nepagurs diþâ liesma, un neuzdrîkstçsies Tu atstât savu mitekli.
Atsaukðu no Izplatîjuma jaunas ugunis un tâs izkaltçs Tavus darbus. Kâ neauglîgas plaisas, kâ izdçdçjuði kauli, tâ tapsi iznîcinâts, padzîts, atkâpsies.
Liesmainâ siena virzîsies un neatradîsi viòâ savas pçdas. Apsargâðu liesmu ar tâlajâm pasaulçm. Nevari to saindçt, aptraipît, izdeldçt.
Sapulcçðu liesmainu cilti - uguns dzemdçti, viòi nepadosies un Tevis samulsinâtie ûdeòi neapslâpçs viòu degðanu.
Tumsas Kungs, bîsties Uguns!!»
[uz augðu]
TUMSAS DÂVANA
Tumsas Gars gudroja: «Kâ vçl cieðâk piesaistît cilvçci pie zemes? Lai top saglabâtas paraþas un ieradumi. Nekas tâ nesaista cilvçci pie parastiem veidoliem.
Bet ðis lîdzeklis derîgs tikai vairâkumam, daudz bîstamâka ir vientulîba. Viòâ noskaidrojas apziòa un top jaunas celtnes.
Jâierobeþo vientulîbas stundas. Nav labi ïaudîm palikt vieniem. Apgâdâðu viòus ar atspoguïojumu un lai pierod pie sava izskata».
Tumsas kalpi atnesa ïaudîm spoguli.
[uz augðu]
ATLÎDZINÂJUMS
Kâds cilvçks izdeva daudz zelta labiem darbiem, bet gaidîja atalgojumu. Reiz viòa Skolotâjs atsûtîja tam akmeni ar zîmîti: «Pieòem atlîdzinâjumu, tâlâs zvaigznes dârgumu».
Cilvçks saðuta: «Mana zelta vietâ man dod akmeni! Kas man gar tâlo zvaigzni!» - un iemeta akmeni kalnu strautâ.
Bet atnâca Skolotâjs sacîdams: «Kâ tev patika dârgums? Akmenî bija ieslçgts visvçrtîgâkais dimants, kas mirdzçja pârâk par visiem pasaules dârgumiem».
Izmisumâ cilvçks steidzâs uz strautu un, sekodams straumei, devâs arvien zemâk un zemâk.
Bet viïòi òirbçdami uz visiem laikiem apslçpa dârgumu.
[uz augðu]
DIVI PITRISI
Divi Pitrisi sastrîdçjâs savâ starpâ par cilvçku. Gaiðais sacîja, ka cilvçks visu atdos.
Bet Tumðais runâja pretim, teikdams, ka cilvçks sev kaut ko paslçps.
Viòi sâka pârbaudît cilvçku. Visu atòçma, tâ, ka viòð, palicis par meþoni, klîda apkârt, sedzies vienîgi skrandâs.
«Redzi, visu atdeva un dzîvo», — norâdîja Gaiðais.
«Pagaidi», - nosmînçja Tumðais. Un nolika tam ceïâ raudoðu bçrnu.
Cilvçks apsedza bçrnu ar pçdçjo lupatu un nobirdinâja asaru.
«Redzi, visu atdeva», - sacîja Gaiðais.
Bet Tumðais atbildçja: «Jâ, lupatu atdeva, bet sirdi paglabâja».
Tâ pârspçja viltîbâ Tumðais Gaiðo.
[uz augðu]
Ðîs Pasaules Kungs
LUCIFERS
Tik daudz ir runâts par tumðajiem, ka pienâcis laiks pateikt galveno atðíirîbu starp Kristu un Antikristu, sauktus par labo un ïauno, vai pilnîbu un nepilnîbu, vai vçl tuvâk -ideâlismu un materiâlismu.
Kas bija Lucifera sacelðanâs pamatâ? Viòam radâs vçlme palikt plançtas robeþâs un leìenda par ðîs Pasaules Kungu ir diezgan pareiza.
Viòð sâka pulcçt ap sevi garus, kas apmierinâs ar zemes auru. Lai saistîtu piekritçjus, viòð sâka klâstît viòu priekðâ Zemes iespçjamîbas, pakaïdarîdams - daþreiz diezgan veikli - pretçjâs puses rîcîbai.
Var runât par Antikrista brînumiem. «Kam mums nâkotnes apziòa, kad varu parâdît jums Zemes spçkus!»
Bet no viòa piekritçjiem neviens neteiks, atstâjot Zemi: «Dodos augðup, Dievs kungs». Bet nodrebçs, atraujoties no zemes spîduma.
Tiesa, Lucifers bija skaists un deva ïaudîm pçc sava prâta zemes spoþuma iepazîðanu. Bet bez viòa nebûtu noteiktas robeþas starp zemi un citâm sfçrâm. Bez viòa starpîbai starp dzîvi uz zemes un citâs sfçrâs vajadzçja pakâpeniski izlîdzinâties, dodot iemiesotiem gariem matçrijas kustîgumu.
Bet senais Pasaules Kungs, turpretî, saista matçriju pie viòa ieòemtâs plançtas garozas. Kâ plançtas gars, viòð pazina Zemes dzîles, bet viòa maldi, ka viòð nevçlçjâs sadarbîbu ar citâm plançtâm. Tieði ðî sadarbîba deva pasaulei Kristu.
Kamçr Lucifers cildina Zemes gaismu, Kristus norâda uz visa Pasaules Visuma daiïumu.
Mçs sakâm: «Lai deg Lucifera gaisma, bet aiz tâs nenoslçpsies citu uguòu diþenums». Mçs nebîstamies izrunât viòa vârdu. Mçs zinâm viòa esamîbu.
Mçs sakâm: «Tavs ceïð nevar noslçgt Zemes likteni, jo tikai saskarsmç ar citâm pasaulçm tavas Zemes dzîve atjaunosies. Nodils tavas klintis un kur gan nostiprinâsi savu troni? Un mûþîgâ dzîve un mûþîgâ apmaiòa dod mums mûþîgâs mâjas. Kristus ne ar ko neatðíîrâs no taviem kalpiem, bet Viòð parâdîja kustîbas priekðrocîbu aiz Zemes robeþâm». Kristus sacîja: «Varu pârnakðòot uz skaistâs Zemes, lai turpinâtu ceïu. Bet, Zemes Saimniek, savaldi kalpus, lai tie neliek ðíçrðïus Man ausmâ turpinât ceïu».
Un tâ, viens jûsmoja par matçriju, bet otrs iet uz Gaismas iespçjamîbu pasaulçm.
Kristus ceï mûþîgo kustîbu. Kristus sakot: «Kâdçï tikai viena Zeme, kad lemtas visas pasaules!», tâ rada pareizo cilvçces ceïu, kad ar plaðu sadarbîbu tiks likts pamats îstai apmaiòai.
Lucifer, jau tuvojas laiks, kad jâatjauno tava lampa!
Lucifers, kas varçja tapt par Vienotîbas Pârstâvi, atzina par labâku norobeþoties no kaimiòiem. Protams, var tikai apgrûtinât, bet pârtraukt straumi nevar. Paðas Zemes matçrijas spiediens izsauc korekciju Gaismas Brâlîbas izskatâ, Iestâdîjums, kurð nepazîstams citâm plançtâm, savas piespiestâs kaujas gatavîbas dçï. Patieðâm, priekð kam ðie Pasaules Valdnieki, priekð kam baltâs un melnâs procesijas, kad var kïût par lîdzstrâdniekiem?
Matçrijas un gara uzbûve nesatur savos pamatos naidu. Kâpçc apturçt kustîbu uz daiïo Bezrobeþîbu? Un kâpçc sablîvçt maldu aizsprostus ap Zemi? Þçl nevajadzîgi aizturçtie ceïinieki, jo ðîs zemes stacijas tomçr nenoderçs tâlâk par noteikto laiku. Kâpçc simtiem iemiesojumu, ja ar desmit iespçjams pârkâpt slieksni?
Bet izmisuma cîòa pârvçrta Gaismas Nesçju, un rubîna aura pildîjâs ar sârtu atblâzmu.
Viòa sekotâji, patiesi, sâkuði íerties pie apkaunojoðiem lîdzekïiem, kas tikai aiztur noliktos laikus, bet neizsmeï likteni.
Tâpçc Mûsu bruòas un zobeni ar prieku varçtu tikt pârkaiti par laboratorijas aparâtu detaïâm daudz agrâk, un Mûsu kâpnes, posms starp zemi un Debesîm, varçtu bût daudz tuvâkas.
Kâ var atcerçties pçdçjo Lielo Skolotâju, kurð pieòçma apkaunojoðu nâvi par to, kas, likâs, sen jau bija zinâms cilvçcei!
Nabaga Gaismas Nesçj, Kristus nâvç tu pielaidi nelabojamu kïûdu. Libânas ciedrs, kas pacçla Kristus miesas, tikai saîsinâs ceïu uz Augstâko Pasauli. Un tev bûs jâaiziet uz Saturnu, tâpçc jau sen tevi sauc par Sâtanu. Bet arî tur matçrijas Dârznieks atradîs laukus un varçs pûlçties, tâpat kâ uz Zemes. Un pieòem pçdçjo padomu - pârlûko tavu kalpu rindas.
Pa dzîves kâpnçm tu gribçji aizsteigties priekðâ Meistaram. Lûk, tev dots brîdinâjums. Lûk, stâv tava likteòa lieciniece. Un Pasaules Mâtes zvaigzne pacçlusies kâ tava neprâta iezîmçjums, kad tu nolçmi pazemot Gara nesçju.
Redzi, atgriezîsies sieva uz nolemto vietu!
Zelts un Tumsa
ZELTS
Notiek svarîga parâdîba - proti, parâdîjusies gâze, iznîcinoða plançtai.
Tîrs zelts to satur. Viòu nepiecieðams aizturçt. Drosmîgs lçmums vilinâja atrast bûtîbu, visbîstamâko priekð plançtas. Protams, vçrsâs pirmâm kârtâm pie priekðmetiem, visvairâk tuvajiem cilvçku ikdieniðíajai lietoðanai. Protams, akmeòi un metâli visvairâk saista cilvçku ar plançtas dzîlçm un var bût par sçrgu perçkli.
Kâ zinâms, varð un svins ir neveselîgi. Sudrabam ir pârbaudîts sastâvs, enerìiju piesâtinoðs. Dzelzs ir derîga, bet dzelzs rûsa rada trûdçðanu.
Zelta plaðâ cienîðana lika piegriezt tam vçrîbu. Ar sareþìîtu pçtîjumu palîdzîbu mçìinâja pielietot zelta iedarbîbu daþâdâs kosmisko spçku parâdîbâs.
Nebija ðaubu, ka ðis metâls seviðíi piesâtinâts spçcîgâm gaismas emanâcijâm un zelta dzîslas pârraida astrâlâs gaismas parâdîbas Zemes dzîlçm. Tâpçc, ja astrâlâ pasaule ir kârtîbâ, zelta loma var bût pat labdarîga.
Bet taisni ðis vads var izvçrsties par pavedienu uz ðaujampulvera noliktavu.
Var iedomâties, cik viegli ðis metâls var pârnest brûno gâzi, kas astrâla nejçdzîbu sabiezinâta. Un gars izrâdîsies par vulkânu uzliesmotâju un pamodinâtâju.
Vai var gaidît astrâlâs pasaules sakârtoðanos bez zemes varoòdarba uz Kopienas tapðanu?
Var sagraut astrâla nejçdzîbas ar ideju par atteikðanos no îpaðuma. Vajag zinât par astrâla drûmajiem kaktiem. Bet pietiek paziòot tur par jaunu zemes kârtîbu, un nejçdzîbu drudzis saðûposies - jo astrâls ir ïoti piesaistîts zemes kursam, un pat vecie astrâla iemîtnieki ïoti bailîgi lasa zemes avîzes.
Vçsts par zemes pârkârtojumiem lîdzîga ventilatoram. Zemes pârkârtojumu pieïauðanai ir liela nozîme ne tikai uz Zemes garozas.
Tagad ieraudzîsim lielu notikumu attîstîðanos. Un ar zobenu un svariem tiks risinâts visvairâk derîgais.
[uz augðu]
TUMSA
Absolûtâ Tumsa ir Gaismas pretstats. Tâ ir visa esoðâ ienaidniece. Tâ ir dzîvîbas noliegðana. Tâ ir þòaudzçja un saindçtajâ.
Kas tad tâ îsti ir? Tâ ir nepilnîga gara izvirdums. Nav vârdu, ar ko aprakstît ðo slogu un slâpçtâju. Ne daudzi spçjuði skatît ðo plançtas ienaidnieku bez saslimðanas.
Taisni ðî Tumsa sâk pamest agrâkâs tvertnes. Íîmijas termiòiem runâjot, ðî antimonîta un hlora amonjaka esence saçd savâ ceïâ visus elementus un gâze ievada ðais kavernâs postîðanas stihijas.
Tiesa, izdevâs pamodinât punktu caur ðo masu, bet tâ izlauðanâs aprij tik daudz enerìijas, ka, darbojoties tikai no vienas puses, var iztçrçt visas rezerves.
Tâtad, vajag izveidot cilvçces spçku plûsmu. Un Kopienas princips var bût vienîgais Tumsas cietokðòu satriecçjs. Kâ vienmçr, garîguma principam ir materiâls pamats - pat astroíîmisks pamats.
[uz augðu]
Leìenda par Akmeni
LEÌENDA PAR AKMENI
Eju pa tuksnesi. Nesu kausu, ar vairogu pârklâtu. Viòâ dârgums - Oriona dâvana.
Liesmu Nesoðais, atceries Lob-Noru un izklâj teltis. Kuku-Nor - zirgs steidzas.
Un Jûdejas Templî nepalika «Uguni Nesoðais». Un tikko izglâba to Pasedvans. Aizgâja no Íînas drupâm.
Nestiepies, Lun, pçc Akmens. Viòð pats atnâks, ja sagaidîsi.
Bet Tempïa kalpotâju viltîba nolaupîja Dârgumu Indijas Pavçlniekam, lai pacildinâtu sveðu zemi.
Lai arî Lepnîbas kalns ne uz ilgu laiku Akmeni noslçpa. Lai arî diþojas Akmens pilsçta, bet Dârguma ceïð iezîmçts.
Laiks Akmenim atgriezties mâjâs.
Kad liesma virs kausa gredzenâ savîsies, tad tuvu Mans laiks.
Uz Lankas salas guï Akmens. Noglabâts Ravanas nodevîbas dçï. Tas aizies pâr jûru.
Aiz viòa, kâ komçtas aste, laime vçl mirdz, bet ne ilgi.
Lai Íînas simts kâpes sûta sveicienu «Uguni Nesoðam».
Bet Pasedvans Akmeni aiznes, un smiltis nodeva Uguni bezbailîgajam karotâjam jâtniekam Timuram. Piegâja Lielais Dzintara sienai un saviem karogiem apklâja lauku.
«Lai Akmens guï Templî, kamçr atgriezîðos».
Bet dzîve brînumu atveda dçla dçlam. Akmens ceïð griezâs uz Rietumiem.
Zem zemes pulcçjas garîgie tçvi Akmens dabu izpçtît. Kâpçc, kad Akmens tumðs, tad mâkoòi ceïas. Kad Akmens smags - asinis plûst. Kad zvaigzne virs Akmens, tad veiksme. Kad Akmens sprakst, tad ienaidnieks nâk. Kad râdâs uguns virs Akmens, tad pasaule nodreb. Kad Akmens mierâ - ej droði. Bet ar vînu Akmeni neaplej, kvçpini virs Akmens tikai ciedra sveíus. Nçsâ Akmeni kaula kârbiòâ.
Kâ pie karstuma un kâ pie ledus vajag pierast, tâ jâpierod arî pie Akmens izstarojuma. Katram Akmeni Nesoðam vajag klusîbâ ar to padzîvot. Staru tvans neredzams, bet apslçptais karstums stiprâks par râdiju. Svçteïïa lejas neredzama. Bet, acîmredzami, Akmens dus uz savas dzimtenes auduma.
Stepju elpâ un kalnu kristâlskaòâs Akmens gars norâda karoga ceïu. Oriona staru brînums vada tautu. Pie garajiem Jutsakiem un Karakorum-Nora Meistaram zirgi jâved. Pie Ujub-Nora Parâdîbu gaida.
Visu laikmetu priesterîbas apziòa gatavoja ïaudis Dârguma cienîgai saòemðanai. Gudrîbas likumi jau sen norâdîja nolikto laiku, kad divkârðs aptumsums un kad svçtumu iegremdçðana viïòos iezîmçs Akmens jauno parâdîðanos. Kâ lûgðanâ gaidîsim mums nolemto.
Dodies projâm, Akmen, pâr jûru, ïauj putnam nonest vçsti ausî: Akmens brauc.
Tumðâ naktî, tumðâ tçrpâ, nedzirdami pienâk vçstnesis uzzinât, kâ viòi gaida? Pagriezienâ, aiz stûra, gaida pieradinâts zvçrs, degunu pagroza, íetnu pastiepj, naidnieka sûtîts. Kas aiz trepçm òudz, kâdas muðas salaiduðâs, no kurienes viesulis pûð? Bet eju stingri, turu Akmeni cieði, skaitu lûgðanu: «Neatstâj, Valdniek, tâpçc saòçmu visus savus spçkus, neatstâj, jo eju pie Tevis!»
Uz Ararata kalna guï degoðs Akmens. Novgorodas varonis sadragâjâs pret Akmeni, jo neticçja. Novgorodas griba norâdîja, ka Dârgumu glabâ, bet neticîba aizsedza brînuma iespçjamîbu.
Labâkais atgâdinâjums par Akmens varenîbu ielikts èûskas akmenî - gudras glabâðanas zîme. Nakts sekotâjs mçìinâja parâdît Akmens iegûðanu, bet Dârgums arvien bija gaiða pazîme. Viltîgie valdnieki ne ilgi turçja Akmeni, nezinâdami, ka tikai tiekðanâs uz labo iekaro Akmens uguni.
Uroils Zena, gaisa gars, atnesa íçniòam Zâlamanam Akmeni. Iesaucâs gars jutîgajâ ausî: «Pçc Spçku Kunga Pavçles nododu tev Pasaules Dârgumu!»
«Labi», - sacîja íçniòð un aiznesa Akmeni uz templi. Tomçr, radâs doma paglabât daïu Dârguma uz sevis. Ataicinâja íçniòð Efremu, zeltkali no Jûdas cilts, lika atðíelt daïu Akmens, òemt tîru sudrabu, izkalt gredzenu un iezîmçt Akmenî gudrîbas kausu, liesmâs mirdzoðu. Domâja íçniòð neðíirties no Dârguma. Bet gars teica: «Nederîgi tu esi pârkâpis Augstâko A-Bûtîbu. Grûtâk nu bûs pârvaldît Akmeni cilvçku dçliem un tikai tie, kas ar tevi, var vçrst Akmeni uz labu. Ar zvaigznâju norâdîðu Akmens ceïu».
Aizbrauca sûtnis pie hana Tamerlana, ne viegli guï Akmens Otakujâ. Vajag sûtît triju karogu sardzi. Jâj uz kamieïiem ïaudis, putekïu stabs aizklâj sauli. Laiks sargâja ïaudis - tie bez gala iet. Un kajuki grieza zirgus mâjup. Kas gan naktî Akmeni nosargâs? Tuksnesis aizveda sveðos ïaudis un Akmens aizgâja lîdz ar viòiem uz dienvidiem. Padomâ, han, kâ panâkt Akmeni pa derîgiem ceïiem! Skumjas uznâca, pagurums, pat zirgs klûp. Pie derîgiem jâtniekiem ierodas sûtîts gars: «Nemeklçjiet, tikai laiks parâdîs ceïu». Katrs uluss pa savam dzied par Akmeni.
Tçvam Sulpîcijam bija redzçjums: Balts padebeðu stabs tuvojâs un atskançja Balss: «Glabâjiet Akmeni ðíirstâ, kas atvests no Rotenburgas. Uz tâ èetri kvadrâti ar «M» zîmi katrâ. Parâdîba bûs skaidra, kad Es teikðu: «Èetru ceïð uz Austrumiem». Nekas nepamazinâs Bausli. Piekâpieties nolemtâs stundas priekðâ. Sapulcçðu Manas Zvaigznes kareivjus. Kam lemts, tie sapulcçsies. Ðo liecinu ar to stundu, ka Akmens lîdzinâs cilvçka sirdij un viòâ ieslçgts mirdzoðs kristâls!» Pçc ðiem vârdiem stabs izjuka zilâs dzirkstelçs, mezdams tçvu Sulpîciju vçl nebijuðâ drebçðanâ. Tik apbrînojami, ka Akmenim, kas nâcis no Austrumiem, ir ieplakana augïa vai iegarenas sirds forma. Uz ðíirsta atrasti minçtie burti, viòu nozîme nav zinâma.
Kurnovû, zeltâ tçrptais Valdnieks, saòçma no Taclavû tumðu Akmeni, kas ieslçdza sevî dzîvîbas kristâlu. Un Valdnieks nesa ðo Akmeni virs zelta.
No Tristâna, dçvçta par Lunu, grâmatas. «Kad Saules Dçls nonâca uz zemi mâcît tautas, no debesîm nokrita vairogs, kam piemita pasaules spçks. Vairoga vidû, starp trim citâdiem plankumiem, seviðíi izcçlâs sudraba zîmes, kas pravietoja notikumus zem Saules stara. Negaidîtas tumsas parâdîba uz Saules iedzina Saules Dçlu izmisumâ un viòð izmeta un sadauzîja vairogu, jo zvaigznâjs bija naidîgs. Bet spçks palika vidus daïas ðíembâ, tur pieskârâs Saules stars. Stâsta - íçniòð Zâlamans izòçmis Akmens iekðçjo daïu, priekð gredzena. Mûsu priesteru nostâsts tâpat runâ par sadauzîto Saules vairogu. Ïaunâkâ kïûda Akmeni noliegt. Patiesi, es redzçju to - pasaules vairoga ðíembu! Atceros viòa lielumu, mana piektâ pirksta garumâ, pelçkâ spîdumâ, kâ sakaltis auglis. Pat zîmes atceros, bet nesapratu tâs. Patiesi, es redzçju Akmeni un to atradîðu. Stâsta, Akmens pats atnâk, tvert to nevar. Ja tâ, es Akmeni sagaidîðu. Viòa dçï eju tuksnesî lîdz pat dzîves galam».
Atceries, Lun, - tu esi apòçmies sagaidît.
Kad Indijas Pavçlniekam nozuda Akmens, sieva sacîja: «Atradîsim viòu atkal. Droðais lûdz stopu, gan putnu pats gûs».
Kad Íînas imperators bija par Saules Dârguma îpaðnieku, viòð uzcçla tam tirkîza templi, skaidras debess krâsâ. Bet kad mazie prinèi ar lîgavu ielûkojâs pa durvîm pârâk ilgi, imperators teica: «Lapsa jûs ved, jauðat Pasaules Prieku».
Langobardu dzelzs kronis - arî ir atcerçðanâs par Akmeni. Ne ilgi viesojâs Akmens pie Lepnîbas kalna. Daudz sûtòu no Austrumiem. Aiznes kamieïi Akmeni uz Tibetu. Pa tuksnesi nes un lîdz ar viòu - jaunu spçku.
Un pçdçjais lidojums uz Rietumiem apgaismoja Rietumu tautu neveiksmîgâs apvienîbas neredzçto valsti. Katrâ Austrumu starâ jau meklç Akmeni. Laiks tuvojas, noliktie laiki piepildîsies. Lemtais liktenis ierakstîts, kad no Rietumiem Akmens labprâtîgi atnâks. Liecinâm gaidît un saprast Akmens ceïu. Liecinâm saprast lemtos Akmens nesçjus, kas atgrieþas mâjup. Kuìis sagatavots!
Tibeta un Jaunâ Zeme ies pretim Septiòâm Zvaigznçm zem Triju Zvaigþòu zîmes, kas sûtîjuðas Akmeni pasaulei. Dârgums sagatavots un naidnieks neiegûs zelta apklâto vairogu
Gaidiet Akmeni!
Pravietojumi par Ðambalu un Maitreiju
PRAVIETOJUMI PAR ÐAMBALU UN MAITREIJU
Dârgums no Rietumiem atgrieþas. Pa kalniem aizdegas prieku ugunis. Paraugieties uz ceïu - nâk Akmens nesçji. Uz ðíirsta Maitreijas zîmes.
No Svçtâs Valstîbas laiks norâdîts, kad izklât sagaidîðanas paklâju. Ar Septiòu Zvaigþòu zîmçm atvçrsies Vârti.
«Ar uguni râdîðu Manus sûtîtos. Salasiet savas laimes pareìojumus!»
Tâ piepildâs senèu pareìojumi un gudro raksti.
Rodiet sapratni sagaidît nolemto, kad piektâ gadâ parâdîsies Ziemeïu Ðambalas kareivju vçstneði. Rodiet sapratni viòus sagaidît un saòemt Jauno Godîbu!
Doðu manu Zibens zîmi!
Kesar-Hana pavçle. «Man ir daudz dârgumu, bet varu dot tos Manai tautai tikai noliktajâ laikâ. Kad Ziemeïu Ðambalas karapulks atnesîs glâbðanas ðíçpu, tad atvçrðu kalnu paslçptuves un sadaliet ar karaspçku Manus dârgumus lîdzîgi un dzîvojiet taisnîbâ. Ðai Manai Pavçlei drîz jânonâk pâr visiem tuksneðiem.
Kad Mans zelts bija izkaisîts vçjos, noliku laiku, kad Ziemeïu Ðambalas ïaudis atnâks savâkt manu îpaðumu.
Tad sagatavos Mana tauta maisus bagâtîbas saòemðanai un katram doðu taisnîgu daïu».
«Var atrast zelta smiltis, var atrast dârgakmeòus, bet îstâ bagâtîba atnâks vienîgi ar Ziemeïu Ðambalas ïaudîm, kad bûs pienâcis laiks tos sûtît.Tâ novçlçju».
Atnâcçjs Maitreija tçlots lejup nolaistâm kâjâm -steidzamîbas simbols.
Maitreijas parâdîðanâs paredzçta pçc kariem, bet pçdçjie kari bûs par Patieso Mâcîbu.
Pie kam katrs, kas sacelsies pret Ðambalu, tiks satriekts visos savos darbos. Un viïòi aizskalos viòa mâju un pat suns neatnâks uz viòa saucienu. Ne padebeðus, bet zibeòus viòð redzçs pçdçjâ naktî. Un Sarkanais Vçstnesis nostâsies uz Gaismas pîlâriem.
Mâcîba norâda, ka katru Ðambalas kareivi dçvçs par neuzvaramo.
Pats Valdonis steidzas un Viòa karogs jau ir virs Kalniem!
Svçtîtais Buda sûta jums mîïoto Maitreiju, lai jûs varçtu tuvoties Kopienai. Jûsu ganîbas stiepsies uz Apsolîto zemi.
Kad jûs sargât ganâmpulkus, vai gan nedzirdat akmeòos balsis? Tie Maitreijas strâdnieki, kas gatavo jums dârgumus.
Kad vçjð svilpo niedrçs, vai saprotat, ka tâs ir Maitreijas bultas, kas lido jûs aizsargât?
Kad zibens apblâzmo jûsu ulusus, vai jûs zinât, ka tâ ir jûsu ilgotâ Maitreijas gaisma?
Kam gan uzticçta sardze pirmajâ naktî? -
Jums!
Pie kâ dodas Mani sûtîtie? -
Pie jums!
Kas sagaidîs viòus kâ pirmie? -
Jûs!
No rietumiem, no kalniem atnâks Mani ïaudis. Kas gan pieòems viòus un pasargâs viòus? - Jûs!
Lûdziet Târu pabût ar jums. Alkstiet sirdi nomazgât lîdz Manai atnâkðanai.
Katrs, kas uzzinâjis par Manu gribu, apklâs cepuri ar sarkanu virsmu un apdarinâs iemauktu pieres siksnu ar sarkanu apðuvi.
Skatieties vçrîgi uz atnâcçju gredzeniem. Tur, kur Mans kauss, tur jûsu glâbðana.
Kalnos aizdeguðâs ugunis, atnâk jaunais gads. Kas aizgulçsies, tas vairs nemodîsies.
Ziemeïu Ðambala nâk!
Mçs nepazîstam baiïu. Mçs nepazîstam grûtsirdîbu.
Dukara daudzacainâ un daudzrokainâ sûta mums tîras domas.
Domâjiet tîras domas, domâjiet gaiðas domas!
Viens, divi, trîs, redzu trîs tautas.
Viens, divi, trîs, redzu trîs grâmatas: pirmo - Paða Svçtîtâ, otro - ko deva Asvagoða, treðo - ko deva Dzon-Ka-Pa.
Viens, divi, trîs, redzu Maitreijas Atnâkðanas trîs grâmatas. Pirmâ uzrakstîta Rietumos, otrâ uzrakstîta Austrumos, treðâ uzrakstîta Ziemeïos.
Viens, divi, trîs, redzu trîs parâdîbas. Pirmo ar zobenu, otro ar likumu, treðo ar gaismu.
Viens, divi, trîs, redzu trîs zirgus. Pirmais melns, otrais sarkans, treðais balts.
Viens, divi, trîs, redzu trîs kuìus. Pirmais uz ûdens, otrais zem ûdens, treðais virs zemes.
Viens, divi, trîs, redzu trîs çrgïus. Viens, kas sçþ uz akmens, otrs, kas knâbâ laupîjumu, treðais, kas lido uz sauli.
Viens, divi, trîs, redzu gaismas meklçtâjus. Stars sarkanais, stars zilais, stars baltais sidrabotais.
Apstiprinu, ka Mâcîba nâkusi no Bodhi-Gaijas un turp atgriezîsies.
Kad gâjiens ar Ðambalas Attçlu ies pa Budas zemçm un atgriezîsies pie Pirmavota, tad iestâsies laiks izrunât svçto Ðambalas vârdu.
Tad varçs saòemt labumu ðo vârdu izrunâjot. Tad doma par Ðambalu dos barîbu.
Tad Ðambalas apstiprinâðana taps par visu darbîbu sâkumu un beigsies ar pateicîbu Ðambalai.
Lielais un mazais pildîsies ar Mâcîbas izpratni.
Svçtâ Ðambala tiek tçlota starp zobeniem un ðíçpiem neuzvaramâs bruòâs.
Svinîgi apstiprinu - neuzvarama ir Ðambala!
Noslçdzies Attçla neðanas riòíis! Budas vietâm, Maitreijas vietâm iznests cauri Attçls. «Kalagija» izrunâts. Kâ karogs atklâjies Attçls!
Sacîtais tikpat pareizs, kâ zem Gurna akmens guï pravietojums par Svçto Ðambalu.
Apstaigâs Ðambalas karogs Svçtîtâ viduszemes. Viòu atzinuðie gavilçs un nodrebçs atstûmuðie.
Vaicâs Taðilama Lielajam Dalailamam: «Kas lemts pçdçjam Dalailamam?»
«Atstûmuðais tiks nodots tiesai un aizmirstîbai, un ies karapulki zem Maitreijas karoga, un taps Lhasas pilsçta drûma un tukða.
Kas sacçluðies pret Ðambalu, nogâzti taps.
Kâ asins aptecçs Maitreijas karogs Jaunâs Pasaules zemes tiem, kas aptumðoti, un kâ sârta saule tiem, kas sapratuði!»
Atradîs Taðilama Lielo Dalailamu un teiks Dalailama: «Sûtîðu tev manu labâko zibens zîmi, ej un pieòem Tibetu. Gredzens pasargâs!»
[uz augðu]